Σάββατο 31 Μαρτίου 2012

Συνέντευξη στο "εμπρός" Ναυπάκτου


Ο Γιώργος Κοτρώνης είναι γνωστός - και αγαπητός - στους περισσότερους Ναυπάκτιους... Πολυπράγμων, δραστήριος και φιλόδοξος, είναι εξαιρετικό "δείγμα" της γενιάς του, μιας γενιάς που έχει κατάφωρα αδικηθεί από τις επιλογές, της αμέσως προηγούμενης γενιάς, αυτής των σημερινών 50άρηδων!
Ανήσυχος και ασυμβίβαστος, έχει να καταγγείλει πολλά. Τη στείρα κριτική, την απάθεια, την κουτοπονηριά, τα στερεότυπα των "παραδοσιακών" κομμάτων εξουσίας, τη θεσιθηρία του δημοσίου.
Στις απόψεις του, βρήκε "συνοδοιπόρους" στο Κόμμα του Στέφανου Μάνου, τη ΔΡΑΣΗ, με το οποίο θα ειναι υποψήφιος στις προσεχείς εκλογές. Ωστόσο, οι απόψεις του αυτές, είναι ταυτόχρονα ένα υπόδειγμα του πως πρέπει να σκέφτεται σήμερα ένας νέος άνθρωπος, πως πρέπει να λειτουργεί ένα παραγωγικό μέλος της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, η οποία απαιτείται, επιβάλλεται να αλλάζει...
Μιλώντας το "ε", το πάθος ξεχείλιζε στα λόγια του. Μας λέει:

Όσο περνάει ο καιρός και η κρίση βαθαίνει, βλέπουμε μία γενικότερη απαξίωση της πολιτικής από την κοινωνία. Εσάς τί σας κινητοποίησε να ασχοληθείτε με την πολιτική;

 Όλοι, εδώ και χρόνια, απέχοντας από τα κοινά δεν μπορέσαμε να αποτρέψουμε όλα αυτά που τώρα βρίσκονται στο κατώφλι μας. Εγώ θέλω να ξεπεράσω την κριτική που όλοι κάνουμε για αυτά που έγιναν από τους πολιτικούς. Σίγουρα φταίνε και σίγουρα πρέπει να πληρώσουν, αλλά σίγουρα ότι έγινε, έγινε ενώ εμείς είτε τους ωθούσαμε σε αυτό (βλέπε απαίτηση για διορισμούς, κτλ) είτε γιατί δεν ήμασταν εκεί για να τους αποτρέψουμε. Ξέρετε, είναι πιο εύκολος ο δρόμος της κριτικής από αυτόν της αυτοκριτικής. Μετά την αυτοκριτική έρχεται η αντίδραση και η δράση. Εγώ λοιπόν είμαι στο σημείο μετά την κριτική και την αυτοκριτική, είμαι στο σημείο που αναλαμβάνω τις ευθύνες μου.  

Επιλέξατε να κατεβείτε στις εκλογές ως υποψήφιος της «Δράσης». Γιατί επιλέξατε τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, ειδικά στην περιοχή μας που η σημαντικότερη παρουσία παρατηρείται από τα «παραδοσιακά» κόμματα;

Η Δράση είναι το κόμμα που εκφράζει την κοινή λογική. Ο τρόπος σκέψης μου δεν αντέχει πολύπλοκες προσεγγίσεις και θεωρίες και πιστεύω ότι όλοι πλέον έχουμε την ίδια τάση να θέλουμε τα προβλήματα να λύνονται άμεσα και χωρίς να εξυπηρετούνται άλλα συμφέροντα. Η εποχή μας δεν δικαιολογεί δεξιές ή αριστερές προσεγγίσεις. Εξάλλου τα «παραδοσιακά» κόμματα όπως τα λέτε , χρησιμοποίησαν αυτές τις πινακίδες για να κρυφτούν και στην ουσία να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Η κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, ο διορισμός των ημετέρων κτλ, ήταν αυτό που χαρακτήρισε αυτά τα κόμματα είτε προέρχονταν από δεξιά είτε από αριστερά.    

Οι πολιτικές θέσεις της «Δράσης» θεωρούνται σε γενικές γραμμές φιλελεύθερες. Πιστεύετε ότι ο φιλελευθερισμός, όχι μόνον ως κοινωνικό, αλλά κυρίως ως οικονομικό σύστημα, έχει να προσφέρει πρακτικές λύσεις για την κρίση;

Καταρχάς, υπάρχει μία μεγάλη ιδεολογική παρεξήγηση στην Ελλάδα, όσον αφορά την πραγματική υπόσταση του φιλελευθερισμού. Ο φιλελευθερισμός εκφράζεται κοινωνικά από τις αρχές του ευρωπαϊκού διαφωτισμού. Δηλαδή την ισότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις διακριτές εξουσίες (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική), την ελευθερία έκφρασης και το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Στην ουσία, ο φιλελευθερισμός αποτέλεσε το πρώτο βήμα για την απελευθέρωση του ατόμου στην κοινωνία, πάνω στο οποίο βασίστηκαν αργότερα τα κινήματα που μιλούσαν για κοινωνική δικαιοσύνη. Σε αντίθεση με τον «νεοφιλελευθερισμό», που συχνά πυκνά χρησιμοποιείται ως γενίκευση για να ισοπεδώσει αυτές τις αξίες, ο φιλελευθερισμός δεν απορρίπτει την αναγκαιότητα του Κράτους στην οικονομία, αλλά το περιορίζει σε ένα καθαρά ελεγκτικό πλαίσιο, όπου η οικονομία αναπτύσσεται ελεύθερα, υπό την εποπτεία όμως της εκάστοτε κοινωνικής σύμβασης. Ως εκ τούτου, θεωρώ αυτονόητο ότι οι φιλελεύθερες αξίες είναι επίκαιρες, δεδομένου ότι ένας μεγάλος παράγοντας για την σημερινή κρίση, υπήρξε η διόγκωση, όχι μόνον του κράτους, αλλά και του αυστηρού ρόλου του στον περιορισμό της ελευθερίας της αγοράς. Το άνοιγμα των επαγγελμάτων, η μείωση της φορολογίας, της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς και γενικότερα η στήριξη της έρευνας και της επιχειρηματικότητας, δεν αποτελούν μόνο φιλελεύθερες πρακτικές, αλλά και ουσιαστικές λύσεις για την καταπολέμηση της κρίσης. 

Η «Δράση» αναφέρεται συχνά στην ανάγκη απόλυσης ενός σημαντικού ποσοστού των εργαζομένων στον Δημόσιο Τομέα. Συμφωνείτε με αυτή την πρόταση, και γιατί;

Θα ξεκινήσω με την κοινή διαπίστωση ότι ήδη έχουν χάσει την δουλειά τους 400.000 άτομα  που εργάζονταν στον ιδιωτικό τομέα. Συνολικά οι άνεργοι έχουν φτάσει το  1 εκατομμύριο. Κανένας από τον μεγάλο αυτόν αριθμό δεν προέρχεται από τον δημόσιο τομέα.  Αναλογιζόμενοι αυτά τα νούμερα και συγκρίνοντάς τα με τις προτάσεις για μείωση κατά 30.000 ή 100.000 ή ακόμα και 150.000, μισθοδοτούμενων από το υπό πτώχευση μέχρι πριν από λίγο κράτος, ίσως δεν θα πρέπει να τρομάζουμε. Πολλοί  θα αντιτείνουν ότι δεν μπορούμε να προσθέσουμε και άλλους ανέργους. Τους προσθέτουμε όμως  όταν βάζοντας επιπλέον φόρους στον ιδιωτικό τομέα δεν τον αφήνουμε να επιζήσει και να αναπτυχθεί. Και είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι όλοι αυτοί οι φόροι υπάρχουν κατά κύριο λόγο για να συντηρείται το υπερβολικά μεγάλο κράτος, που παράλληλα δεν είναι και αποδοτικό. Μετά την παράθεση των παραπάνω δεν ξέρω αν και εσείς ή οι αναγνώστες σας έχουν την ίδια απορία ή αναρωτιόμαστε όλοι μαζί γιατί έχουμε αργήσει να διορθώσουμε αυτό το λάθος.

Με λιγότερο Κράτος, όμως, η κοινωνία δεν είναι σχετικά απροστάτευτη μπροστά σε μεγάλα και οργανωμένα ιδιωτικά συμφέροντα;

Το κράτος δεν είναι ισχυρό όταν σε αυτό υπηρετούν πολλοί υπάλληλοι. Ισχυρό είναι ένα κράτος όταν λειτουργεί με τέτοιον τρόπο ώστε να μην αφήνει περιθώριο ανάπτυξης τέτοιων συμφερόντων. Το κράτος μπορεί να παίξει τον ρόλο του όταν έχει στις τάξεις του  καταρτισμένους υπαλλήλους που γνωρίζοντας τους νόμους τους εφαρμόζουν προς το κοινό καλό. Σε κάθε περίπτωση όλοι εμείς που τολμάμε και ζητάμε το αυτονόητο, δεν ζητάμε να απολυθούν αυτοί που πραγματικά προσφέρουν στη δημόσια διοίκηση αλλά όλοι αυτοί που δεν έχουν πλέον αντικείμενο ή δεν είχαν ποτέ. Στον ΟΣΕ για παράδειγμα, ενώ μειώθηκαν δραστικά τα δρομολόγια και άρα και το εκτελούμενο έργο, δεν μειώθηκε αντίστοιχα το προσωπικό, παρά μόνο μεταφέρθηκε σε άλλες υπηρεσίες του δημοσίου ώστε να περισσεύει σε αυτές. Τί τελικά προστατεύουμε με αυτή την λογική παρά μόνο τους ίδιους τους αμειβόμενους από το δημόσιο ;

Τέλος θα ήθελα να επισημάνω , κόντρα και στην αντίληψη της εποχής, ότι κάποιοι κλάδοι αδικούνται από τις σημερινές τους αμοιβές. Οι εκπαιδευτικοί για παράδειγμα, στους οποίους εναποθέτουμε το μέλλον των παιδιών μας, επιτελούν το έργο τους και με σοβαρές ελλείψεις στα σχολεία και υποαμοιβώμενοι. Όμως και αυτοί πληρώνουν τον παραλογισμό μας να θέλουμε σε κάθε χωριό και δάσκαλο, έστω και αν φοιτούσε σε αυτό  μόνο ένα παιδί, σπαταλώντας πόρους, για την πληρωμή των δασκάλων και την λειτουργία των σχολείων με περισσότερους μαθητές. Σήμερα αυτά τα χρήματα είναι που λείπουν από τους ίδιους εκπαιδευτικούς.         

Θεωρείτε ότι το μνημόνιο ήταν τελικά μονόδρομος για την χώρα μας;

Μνημόνιο έπρεπε να ονομάσουμε αυτά όλα που ως κοινωνία θα συμφωνούσαμε να αλλάξουν ώστε να μπορέσουμε να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί ως οικονομία και πιο αποτελεσματικοί ως κράτος. Δεν είναι λογικό να περιμένουμε τις υποδείξεις του όποιου ξένου συμβούλου για να γίνει πιο γρήγορη η απονομή της δικαιοσύνης, ούτε βέβαια να περιμένουμε τους άλλους και όχι το ελληνικό κράτος να επιβάλει την μείωση του συνολικού περιθωρίου κέρδους των φαρμακείων σε κάτω από 15% και την μείωση περιθωρίων κέρδους των χονδρεμπόρων φαρμάκων σε κάτω του 5%.  Και όλα τα παραπάνω είναι όροι του μνημονίου που ακουμπούν την καθημερινότητα μας και μειώνουν δραστικά το κόστος ζωής.

Μονόδρομος ήταν και είναι η αλλαγή νοοτροπίας που μας ετοίμαζε μέχρι σήμερα, μόνο για την πρόσληψη μας στο δημόσιο , ενώ παράλληλα μας αφαιρούσε κάθε φιλοδοξία για επιτυχία μας στον ιδιωτικό τομέα.

Ας υποθέσουμε ότι τελικά εκλέγεστε Βουλευτής. Ποιες θα ήταν για εσάς οι προτεραιότητες που θα προωθούσατε στο ελληνικό Κοινοβούλιο;

Βασική μου επιδίωξη θα ήταν να απλοποιηθεί η νομοθεσία σχεδόν στο σύνολο της. Η πολυνομία είναι από τους βασικούς λόγους, ηθελημένης ή αθέλητης παρανομίας. Επίσης θα ήθελα να δω έναν μόνο κρατικό φορέα ασφάλισης και την καθιέρωση της κοινής εθνικής σύνταξης για όλους, στα 700 ευρώ. Το παραπάνω ποσό προκύπτει από τις αναλογιστικές μελέτες που έχουν γίνει ώστε να εξασφαλίζεται η επιβίωση του συστήματος. Ο κάθε ένας μετά θα μπορεί να συμπληρώνει την σύνταξη του είτε αποταμιεύοντας είτε πληρώνοντας ιδιωτική ασφάλεια. Το κράτος όμως θα έχει εξασφαλίσει για όλους αξιοπρεπή σύνταξη. 

Είστε κατά κοινή ομολογία, ένας σχετικά πετυχημένος επιχειρηματίας της περιοχής. Τί θα συμβουλεύατε τους νέους συμπολίτες μας που προσπαθούν να δραστηριοποιηθούν επιχειρηματικά, αλλά ακόμα και εν μέσω κρίσης επιλέγουν να βρουν ευκαιρίες σε πιο μεγάλα αστικά κέντρα;

Ευκαιρίες βρίσκει ο καθένας εκεί που θα δοθεί πραγματικά. Η αφοσίωση σε έναν στόχο και η πολλή δουλειά είναι που θα φέρει το αποτέλεσμα. Το ότι εισάγουμε, για παράδειγμα, ως χώρα τις αγκινάρες, ένα από τα εύκολα καλλιεργήσιμα λαχανικά, δεν οφείλεται στην χωροθέτηση της καλλιέργειας, αν και συχνά παίζει ρόλο, όσο στην άρνηση μας ως κοινωνία να εργαστούμε στον αγροτικό τομέα που τις τελευταίες δεκαετίες θεωρήσαμε ως εργασία β’ διαλογής. Πιστεύω ότι το μέλλον βρίσκεται στην επαρχία, που τόσο με τον πρωτογενή τομέα όσο και με τον τουρισμό θα «ζήσει» την Ελλάδα του μέλλοντος.

Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Δώδεκα συνήθη ψέμματα για την ελληνική χρεοκοπία...


Αναδημοσίευση από www.capital.gr

Τα Μεγαλύτερα Ψέμματα της Ελληνικής Κοινωνίας! (Μέρος Α΄)

Ψέμα Πρώτο

Όπου έχει αναλάβει το ΔΝΤ βύθισε την οικονομία στην ύφεση. 
Το ΔΝΤ από τις 20 χώρες που έχει χρηματοδοτήσει οι 13 αναπτύχθηκαν και οι 2 τώρα βρίσκονται στους G20(Τουρκία, Βραζιλία).
Οι άλλες 7 απλά δεν εφάρμοσαν το σταθεροποιητικό πρόγραμμα (βλέπε Ελλάδα). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι της Αγγλίας το 1979 που μπήκε στο ΔΝΤ και εφαρμόζοντας πολιτικές απελευθέρωσης της αγοράς, γνώρισε την μεγαλύτερη ανάπτυξη της ιστορίας της.

Ψέμα Δεύτερο

Θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Ρωσία. 
Όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ αυτό, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Ρωσία είναι από τα μέλη του ΔΝΤ που έφερε αντίρρηση για το ύψος της βοήθειας προς την Ελλάδα σαν μη συμφέρουσα επένδυση. 
Η περίπτωση της Λευκορωσίας είναι χαρακτηριστική, ενώ βγήκε από τις αγκάλες του ΔΝΤ, στράφηκε σε δανεισμό στη Ρωσία, η οποία της δάνεισε λιγότερα με μεγαλύτερο επιτόκιο και με επαχθέστερους όρους όπως το ξεπούλημα όλων των υποδομών  τους σ΄ αυτήν. 
Δείγμα των προθέσεων της είναι ότι αρνείται να πουλήσει πετρέλαιο επί πιστώσει στα ελληνικά Διυλιστήρια, δηλ. σε κερδοφόρες και φερέγγυες επιχειρήσεις. Και για να δείξουμε το ανεδαφικό του παραπάνω ισχυρισμού, η Ρωσία θα μπορούσε να αγοράσει ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά, απλά δεν το ΄κανε.

Ψέμα Τρίτο

Θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Κίνα. 
Αυτό είναι το δεύτερο σκέλος της πλάνης ότι αρνηθήκαμε να αναλάβει το χρέος μας η Κίνα και οι προδότες πολιτικοί μας,  μας έριξαν στην μέγγενη του ΔΝΤ. 
Η Κίνα όπως και η Ρωσία, όπως είπαμε θα μπορούσαν να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά, χωρίς να υπάρχει διακρατική συμφωνία.
Δεν το έκαναν γιατί απλά δεν ρισκάρουν τα λεφτά τους σε μια αναξιόπιστη οικονομία. Πρέπει να γνωρίζουν οι μυθοπλάστες της ελληνικής πραγματικότητας ότι η Κίνα έχει δικό της οίκο αξιολόγησης, ο οποίος υποβαθμίζει συνεχώς την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδος.
Με λίγα λόγια, όχι δεν θέλει να μας δανείσει, αλλά συμβουλεύει και τους άλλους να μην το κάνουν. Είναι πράγματι αφελείς αυτοί που πιστεύουν, πως η Κίνα θα αναλάμβανε το χρέος μας για να περνούν οι Έλληνες καλά, όταν από τα αποθεματικά της δεν τροφοδοτεί ανάγκες του δικού της λαού;

Ψέμα Τέταρτο

Οι δανειστές μας είναι στυγνοί τοκογλύφοι. 
Αυτοί που δανείζουν, μας δανείζουν για να κερδίσουν, αυτό είναι ξεκάθαρο.
Το ύψος του επιτοκίου είναι ανάλογο του ρίσκου που παίρνουν. Ας δούμε λοιπόν τι αναλογία επιτοκίου -ρίσκου υπάρχει. Το επιτόκιο -ρίσκο που θα έβαζαν οι αγορές για να δανείσουν τη χώρα μας (spreads) κυμαίνονταν πάνω από 20%. Δηλ. απαγορευτικό. Το επιτόκιο δανεισμού που έλαβε η Ελλάδα από τον μηχανισμό στήριξης για το πρώτο μνημόνιο ήταν 4-5% και για το δεύτερο μνημόνιο 3,6%, όταν τα επιτόκια στην ελεύθερη αγορά έφταναν το 30%. Ποιος λοιπόν είναι ο στυγνός τοκογλύφος, όταν τα επιτόκια της Ιταλίας και της Ισπανίας κυμαίνονται στο 6-7%;

Ψέμα Πέμπτο

Η Γερμανία δανείζει την Ελλάδα με σκοπό να ελέγξει την οικονομία της και να αγοράσει τα πάντα έναντι πινακίου φακής. 
Στον ισχυρισμό αυτόν θα αντιτάξω το ερώτημα , γιατί η Γερμανία δεν άφησε την Ελλάδα να χρεοκοπήσει και να αγοράσει τα πάντα φτηνότερα και χωρίς ρίσκο; Γιατί τα δεκάδες δις που εκταμιεύονται από τους κρατικούς προϋπολογισμούς των εταίρων μας και δη της Γερμανίας δεν επενδύονται σε ασφαλέστερα σημεία του πλανήτη(Βαλκάνια, Μεσόγειο) και επενδύονται στην Ελλάδα; 
Στον μηχανισμό στήριξης συμμετέχουν όλες οι χώρες της ευρωζώνης. Γιατί αυτή η πολεμική μόνο για τους Γερμανούς και όχι για τους Ολλανδούς, Νορβηγούς, Φιλανδούς, Κύπριους κλπ; Προφανώς όλα εντάσσονται στα συμφέροντα κάθε χώρας και της ευρωζώνης γενικότερα. Κανένας δεν χαρίζει και κανένας δεν θέλει να χάσει. Αλλά η προσπάθεια διάσωσης της χώρας μας ευνοεί πρωτίστως εμάς και κατ΄ επεκτασιν τους εταίρους μας.

Ψέμα Έκτο

Η Γερμανία δανείζει την Ελλάδα για να στηρίξει τις εξαγωγές της. 
Είναι τουλάχιστον αστείο να πιστεύει κάποιος ότι μια αγορά 10εκ κατοίκων μπορεί να στηρίξει την ανάπτυξη μιας χώρας 80εκ. Στο γενικό σύνολο των εξαγωγών της Γερμανίας, η Ελλάδα κατέχει το 0,7%. Δηλ περίπου 6δισ. το χρόνο όταν το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών είναι 34 δισ.
Αντίστοιχα η Πορτογαλία εισάγει περίπου 8δις από την Γερμανία και δεν αναλώνεται σε τέτοιες ανόητες κατηγορίες, όπως και η Ιρλανδία που εξάγει, αντί να εισάγει, στη Γερμανία 11δις το χρόνο δεν σκέφτηκε κανείς να πει ότι η Γερμανία δεν πρέπει να δανείσει την Ιρλανδία; 
Άρα τα προβλήματα κάθε χώρας δεν έχουν να κάνουν με τις εξαγωγές της Γερμανίας στις χώρες αυτές, αλλού είναι τα προβλήματα.

Ψέμα Έβδομο

Η Γερμανία μας δανείζει για να αγοράζουμε εξοπλιστικά προγράμματα από αυτήν. Μετέωρος ο ισχυρισμός και ανατρέψιμος μέσω των αριθμών. Η Ελλάδα δαπανά κάθε χρόνο περίπου 2δις ευρώ για εξοπλισμούς από τους οποίους μόνο το 20% αφορά την Γερμανία δηλ. 400εκ ευρώ το χρόνο. Το ερώτημα είναι, ασχέτως αν  χρειάζονται η όχι, ότι δημιουργούνται φαντάσματα και πλασματικοί εχθροί όταν οι εκροές χρημάτων από την Γερμανία στην
Ελλάδα είναι πολλαπλάσια των εκροών. Θα καταγράψω ένα νούμερο από μελέτη της EUROBANK ότι τα χρήματα που έχουν δοθεί στην Ελλάδα μόνο μέσω επιδοτήσεων τα τελευταία 30 χρόνια είναι 203 δις, τα περισσότερα από τα οποία είναι από τις καταβολές των φορολογούμενων γερμανών πολιτών. 
Οι επιδοτήσεις δεν δόθηκαν στην Ελλάδα από συμπάθεια αλλά από μια διευρυμένη αντίληψη του συμφέροντος των χωρών αυτών στο πλαίσιο της ΕΕ. Το πώς αξιοποιήθηκαν οι πόροι αυτοί από την Ελλάδα είναι ζήτημα μιας άλλης συζήτησης.

Ψέμα Όγδοο

Το μνημόνιο κατέστρεψε τη χώρα. 
Η χώρα ήταν κατεστραμμένη πριν το μνημόνιο. Το μνημόνιο ήταν μια διακρατική συμφωνία με όρους δανεισμού. Σε γενικές γραμμές προσανατολιζόταν στη μείωση των δημοσίων δαπανών, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην πάταξη της φοροδιαφυγής και στην επιτάχυνση διαρθρωτικών αλλαγών τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. (μείωση δημοσίων υπαλλήλων, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, κλπ) Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ που διαχειρίσθηκε το μνημόνιο δεν μείωσε δραστικά τις δημόσιες δαπάνες και τις σπατάλες του κράτους, δεν έκανε ούτε μια ιδιωτικοποίηση, δεν κατάφερε να πατάξει την φοροδιαφυγή, δεν μείωσε τους δημοσίους υπαλλήλους , δεν έκλεισε άχρηστους δημόσιους οργανισμούς , δεν άνοιξε τα κλειστά επαγγέλματα, και αντ αυτού μείωσε μισθούς και συντάξεις οριζόντια και έβαλε φόρους σε ότι κινείται ή δεν κινείται. Αποτέλεσμα αυτού η ύφεση να παγιωθεί και να χρειαστεί δεύτερο μνημόνιο πιο σκληρό. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι επί δυο
χρόνια αυτοί που διαμαρτύρονταν να μην εφαρμοστεί το μνημόνιο το κατάφεραν στο ακέραιο. Τώρα διαδηλώνουν ότι η εφαρμογή του έφταιγε που καταρρέει η χώρα. Είναι σε σύγχυση ή την επιδίωκαν;

Ψέμα Ένατο

Τα λεφτά τα έφαγαν οι πολιτικοί μαζί με τα κρατικοδίαιτα λαμογια. 
Σωστό! Αλλά. Από τα 100 ευρω που δαπανά το ελληνικό κράτος το 70% πηγαίνει σε μισθούς και συντάξεις, το 20% σε τοκοχρεολύσια και ένα 10% σε δραστηριότητες δημοσίων επενδύσεων.
Σ΄αυτό το 10% κρύβεται η διαπλοκή και το πάρτι με τις μίζες ημετέρων. Αν όμως το αναλύσεις λογιστικά στο σύνολο των δαπανών η διαφθορά δεν ξεπερνά το 1,5% και σε καμιά περίπτωση δεν αντιστοιχεί στο δημόσιο χρέος των 360δις. 
Το πρόβλημα είναι ξεκάθαρο ότι δαπανούσαμε κάθε χρόνο 30δις παραπάνω από αυτό που παράγαμε. Κάθε ευρώ που έμπαινε στη χώρα έβγαινε με την αγορά εισαγόμενων προϊόντων. Αν μας χάριζε κάποιος ολόκληρο το χρέος σε 10 χρόνια θα βρισκόμασταν στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα.

Ψέμα Δέκατο

Χρεωκοπία  αντί  μνημόνιο 2.  Το μνημόνιο 2 φέρνει ύφεση και εξασφαλίζει μόνο τους δανειστές μας. 
Ο.Κ. Η χρεωκοπία και αυτή εξ ορισμού θα φέρει ύφεση. Άρα τι διαλέγουμε; Με το μνημόνιο 2 η χώρα μπαίνει σε μακροχρόνια ύφεση μένοντας όμως στην Ευρώπη, στο ευρώ και με πληθωρισμό 2,5%. Αν όμως χρεοκοπήσει η
χώρα βγαίνει από το ευρώ χωρίς ρευστότητα, με αλλαγή νομίσματος και με πληθωρισμό άνω του 20%. Και ρωτώ, σε ποια από τις δυο περιπτώσεις υπάρχουν προοπτικές ανάπτυξης; Το να κατηγορούμε κάτι δεν σημαίνει ότι η άλλη επιλογή είναι καλύτερη.

Ψέμα Ενδέκατο

Να πάμε στην δραχμή και να αναπτυχθούμε μόνοι μας. 
Η προοπτική της δραχμής δεν μας κάνει ανεξάρτητους από τους πιστωτές μας αλλά εξαρτημένους για πολλά χρόνια από την φτώχια. Φαντάζει εφιαλτικό οι καταθέσεις όλων μας να μετατραπούν σε δραχμές που με την ιλιγγιώδη αύξηση του πληθωρισμού θα εκμηδενισθούν, το δημόσιο χρέος θα πολλαπλασιασθεί, τα στεγαστικά δάνεια θα είναι αδύνατον να αποπληρωθούν, η ακρίβεια και η ανεργία, και οι ελλείψεις σε βασικά προϊόντα επιβίωσης, θα πυροδοτήσουν τεράστια κοινωνικά προβλήματα(εγκληματικότητα, πορνεία, παραοικονομία κ.α) για το λόγο αυτό η μόνη λύση είναι η ασπίδα του ευρω, να μας δώσει την δυνατότητα να έχουμε την απαιτούμενη οικονομική σύγκλιση με τις εύρωστες χώρες της ευρωζωνης

Ψέμα Δωδέκατο

Το χρέος είναι απεχθές, και να μην το πληρώσουμε. 
Απεχθές λέγεται το χρέος που δημιουργείται από απολυταρχικά καθεστώτα, όταν ο εκάστοτε δικτάτορας λαμβάνει δάνειο για δικό του πρόσοδο και δεν φθάνει ποτέ στον λαό. Στην περίπτωση μας όμως είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα, τα δάνεια χορηγήθηκαν για επιδοματική πολιτική, διορισμούς, συντάξεις και κατασπαταλήθηκαν σε διάφορες ορατές δαπάνες του κράτους. Άρα η άποψη του δεν πληρώνω χαρακτηρίζεται από λαϊκίστικη έως δολίως παραπληροφόρηση των πολιτών.

Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Ή τώρα ή ποτέ


Αναδημοσίευση από τον "Πολίτη"
του Κωνσταντίνου Αλεξάκου

Ξέχνα ότι ήξερες, θυμήσου ότι έγινε.
Δεν είναι καιρός για πολλές λέξεις - κανείς μας δεν έχει πλέον την υπομονή ούτε να γράψει, ούτε να διαβάσει πολλά. Θα είμαι σύντομος λοιπόν, σχεδόν επιγραμματικός.
Money makes the world go round - βγαλμένο από τη ζωή το άσμα
Το δημόσιο χρήμα, δανεικό και μη, μοιράστηκε σε ομόκεντρους κύκλους γύρω από την πολιτική εξουσία που ήταν και ο βασικός δίαυλος. Ομοίως και η όποια παραγωγή, αυτή που ευνουχίστηκε με “επιδοτήσεις”. 
Προφανώς, όποιος έλεγχε τα μέλη της πολιτικής εξουσίας, έλεγχε αυτό το χρήμα και την παραγωγή. Είτε εμφανιζόταν ως “Δημοσιογραφικός Όμιλος”, είτε ως συνδικαλιστής για να μοιράσει κατόπιν πλασματικές υπερωρίες και επιδόματα “στα δικά του παιδιά”.




Ο λαϊκισμός δεν είναι ανοησία ή παραλογισμός, αλλά εργαλείο κλοπής.
Βασικό εργαλείο για τα παραπάνω, ήταν η αδιαφάνεια και η ρητορική που κάλυπτε τις ανακολουθίες και τους παραλογισμούς με συναισθηματικές εξάρσεις. Ο συνδικαλιστής που διεκδικεί πλασματικές υπερωρίες (που έφταναν πολλές φορές σε δεύτερο μισθό) δεν μίλαγε για τα λεφτά των πλασματικών υπερωριών, αλλά για “τα δίκια τους”.
Ομοίως οι επιχειρηματίες που χρειαζόντουσαν κρατικό χρήμα για να μείνουν στην ζωή: διεκδικούσαν δάνεια με κρατικές εγγυήσεις που σχεδόν πάντα κατέληγαν να αποπληρώνονται από το κράτος ή τις τράπεζες του. Εργαλείο τους, κυρίως ο έλεγχος του τύπου, ηλεκτρονικού ή μη, αθλητικού, πολιτικού ή λιβελικού/παράδοξου/εθνικιστικού. 
Τέλος, η εκκλησία που δεν “διαχειρίζεται” μόνο την πίστη του λαού, αλλά την χρησιμοποιεί για να διαχειριστεί την περιουσία της. Εδώ το εργαλείο, ο άμβωνας, διαφέρει ελαφρά από τον τύπο αλλά συνεργάζεται με αυτόν ενώ λειτουργεί με τους ίδιους όρους. Αυτούς της συναισθηματικής χειραγώγησης. 
Παράδειγμα
Η εκκλησία ενίοτε, προχωράει σε κινήσεις δανεισμένες από τους συνδικαλιστές, όπως έγινε με τα συλλαλητήρια για τις ταυτότητες. Η ρητορική μιλούσε για τον “Εθνικό χαρακτήρα” του θρησκεύματος. Το πραγματικό διακύβευμα ήταν η μείωση της επιρροής της εκκλησίας στα κοσμικά ζητήματα. 
Δεν προσπάθησε δα κανείς να κλείσει εκκλησίες - ένα μικρό βήμα ήταν για τον διαχωρισμό Εκκλησίας - Κράτους. 
Τότε λοιπόν, δημιουργήθηκε και δημοσίως ένα αρραγές μέτωπο κατά της συγκεκριμένης μεταρρύθμισης. Τηλεόραση, εφημερίδες, πολιτικοί, παπάδες, συνδικαλιστικές οργανώσεις είπαν σύσσωμοι: “ξέχνα το - το σύστημα αυτό θα μείνει ως έχει”. Προστάτευσαν το σύστημα τους. 
Το σήριαλ που ακολούθησε στις επόμενες εκλογές, με το ποιον πολιτικό αρχηγό θα φιλήσει πιο εγκάρδια ο Χριστόδουλος έξω από την Αρχιεπισκοπική κατοικία στην Φιλοθέη, η υπογραφή του Κώστα Καραμανλή υπέρ των ταυτοτήτων κλπ, όπως και το εκλογικό αποτέλεσμα ανήκουν πλέον στην ιστορία. Όπως θα μείνουν στην ιστορία τα εικοσιτετράωρα των κάμεραμαν συγκεκριμένου καναλιού έξω από την πόρτα του Χριστόδουλου.
Η συμμαχία
Η λαϊκή Δεξιά, η παλαβή Αριστερά, η Εκκλησία, ο ψευτοσυνδικαλισμός. Οι τίτλοι τους είναι παραπλανητικοί εφόσον υποδηλώνουν ανοησία. Πιστέψτε με - μόνο ανόητοι δεν είναι. 
Τα εργαλεία
Τα ΜΜΕ, το συνδικαλιστικό σύστημα, ο Κυριακάτικος Άμβωνας, οι πολιτικοί και συνδικαλιστές που προωθεί και εκλέγει αυτό το σύστημα εδώ και δεκαετίες. Κύρια στοιχεία που εργαλειοποιούνται: ο φόβος και ο Εθνικισμός.
Η λύση
  1. Η διαφάνεια στην διαχείριση του δημόσιου χρήματος είναι όρος για τον “αφοπλισμό” του συστήματος. Ναι, στην συγκεκριμένη περίπτωση το χρήμα είναι εκτός από σκοπός και “πολεμοφόδιο”. Με αυτό βρίσκεις πειθήνιους συμμάχους, αυτό μοιράζεις με όρους μαφίας στον στρατό σου προκειμένου να γίνει η δουλειά σου. 
  2. Η αλλαγή του δίαυλου κλοπής του δημόσιου χρήματος, δηλαδή η αλλαγή των πολιτικών προσώπων και των κρατικών λειτουργών που συμπράττουν διοικητικά.
  3. Άρα, πρέπει να αλλάξει το πειθαρχικό σύστημα στην δημόσια διοίκηση, και η ταχύτητα απόδοσης της δικαιοσύνης. Ακόμα και σήμερα, οι ίδιοι “δημόσιοι λειτουργοί” ενεργούν μέσα στο δημόσιο σχεδόν ανενόχλητοι. Μπλοκάρουν αλλαγές, στήνουν παγίδες, και διευκολύνουν καταστάσεις με ότι έχει απομείνει στο δημόσιο κορβανά κατόπιν κατάρρευσης.
  4. Η αποκάλυψη του συστήματος και του τρόπου λειτουργίας του μέχρι σήμερα ούτως ώστε να μπορεί να ερμηνεύσει ο πολίτης τα τεκταινόμενα μέσα από αυτή την καθαρή οπτική, αντί του πρίσματος και της διάθλασης που προκύπτει από τα παραδοσιακά μέσα και την ρητορική τους.
  5. Η συσπείρωση όσων διαφωνούν με τα παραπάνω πέρα από ιδεολογικές ή άλλες ανούσιες, σε αυτή την συγκυρία, διαφορές. Φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες, αριστεροί, και υγιείς συνδικαλιστές οφείλουν, ναι οφείλουν, να ενωθούν ενόψει εκλογών και πλήρους καταστροφής της χώρας και να λειτουργήσουν από κοινού. Δεν υπάρχει ούτε χώρος, ούτε χρόνος για λεπτομέρειες και ιδεολογική “καθαρότητα” αυτή την ώρα. Η μόνη καθαρή θέση εδώ είναι η διάθεση για διάσωση της χώρας και στροφή προς την εξυγίανση και την μεταρρύθμιση που απαιτείται.
Η αντίδραση στην λύση
Θα είναι βίαιη. Θα σπιλωθούν πρόσωπα, θα κατηγορηθούν άνθρωποι, όχι με όσα σαχλά εθνικιστικά ακούμε μέχρι σήμερα περί Τρόικας και προσπάθειας “αφελληνισμού” που ξεσηκώνουν ανόητους και διαπλεκόμενους μαζί, αλλά με στημένες δικαστικές υποθέσεις και επιχειρήσεις λάσπης. 
Το μόνο που μπορεί να ζυγίσει κανείς για να αντέξει απέναντι σε μία τέτοια επίθεση είναι η εικόνα του χθες που μας έφτασε στο γκρεμό, και η πρόβλεψη του τι μέλλει γενέσθαι εάν δεν αντιδράσουμε τώρα. 
Η επόμενη μέρα
Εάν χάσουμε, το σύστημα θα χρειαστεί να βρει νέο χρήμα για να κινηθεί. Αυτό δεν πρόκειται πλέον να έρθει από δανεικά, άρα θα γυρίσουμε σε εθνικό νόμισμα το οποίο θα διαχειριστούν κατά το δοκούν όπως γινόταν μέχρι την είσοδο μας στην ΟΝΕ, και εν μέρει μετά (πριν μας τσιμπήσουν οι δανειστές μας). 
Εάν νικήσουμε, υπάρχει η ελπίδα να ζήσουμε αυτό που είδαμε την τελευταία δεκαετία ως preview ευρωπαϊσμού σε κανονικές συνθήκες ανάπτυξης, δημιουργίας και αξιοπρέπειας, αντί της μέχρι πρόσφατα πλαστής ευημερίας μπροστά από μία κουρτίνα που έκρυβε το πλιάτσικο. 
Έκκληση
Αφήστε τις πλατφόρμες, τα πολιτικά μαθηματικά, τις προβλέψεις, και τις προβολές και πιάστε δουλειά με όσους θέλουν και μπορούν. Έγιναν κάποια βήματα την περασμένη διετία, και κάποια μικρότερα παλιότερα. Τώρα δεν υπάρχει ούτε ο χώρος, ούτε ο χρόνος για αναζητήσεις και περιστροφές. Το πεδίο είναι σαφές. Το αντικείμενο επίσης. 
Σταματήστε να σκέφτεστε και πράξτε - ο καθένας από το μετερίζι του. Η ευθύνη μίας πραγματικής κατάρρευσης δεν θα βαρύνει μόνο αυτόν που πήρε την εξουσία και την χρησιμοποίησε λάθος, αλλά και αυτόν που ενώ ήξερε τι έπρεπε να κάνει και μπορούσε να διεκδικήσει την εξουσία, δείλιασε. Έκανε πίσω, γιατί δεν ακολούθησε την λογική, αλλά τις επιταγές συμβούλων και μελλοντολόγων/επικοινωνιολόγων που τους είπαν “περίμενε - δεν είναι ακόμα η ώρα”. 
Όχι. Τώρα είναι η ώρα. 
Ή τώρα ή ποτέ.

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Edito 384

Αναδημοσίευση από την "Athens Voice"
Του Φώτη Γεωργελέ


Αυτές τις μέρες στη χώρα μας έγινε ένα θαύμα. Ο Θεός άκουσε τις επικλήσεις του κυρίου Καμμένου στην Παναγία. Άκουσε τις ικεσίες του κυρίου Σαμαρά για τη βοήθεια του Χριστού. Κι έτσι, ένα νησί, η Ζάκυνθος, έγινε δυόμισι φορές μεγαλύτερo. Πώς έγινε αυτό το θαύμα; Ο δήμαρχος του νησιού, ευτυχώς, δεν περίμενε τη Θεία βοήθεια από το υπερπέραν. Και έκανε αυτό που δεν κάνει το κράτος. Αντί για την Παναγία, προσέφυγε σε μια τεχνική εταιρεία, χαρτογράφησε με αεροφωτογραφίες το νησί και διαπίστωσε ότι 15.000 κτίρια δεν ήταν συνδεδεμένα με ρολόι της ΔΕΗ, έπαιρναν παράνομο ρεύμα, ότι τα πραγματικά τετραγωνικά ξενοδοχείων, επιχειρήσεων, κατοικιών, ήταν τριπλάσια απ’ όσα δηλώνονται.
Η αγανάκτηση ξεχείλισε. Η «δίκαιη οργή» όσων απέφευγαν να πληρώσουν δημοτικά τέλη μέχρι τώρα, κατήγγειλε τη νέα εξόντωση της τοπικής κοινωνίας. Στο δημοτικό συμβούλιο, ως είθισται, «αγανακτισμένοι» επιτέθηκαν με γιαούρτια και αυγά στον άτυχο δήμαρχο που είχε την ιδέα να πληρώνουν όλοι τους δημοτικούς φόρους. Αυτό που δεν έγινε όμως γνωστό, είναι ότι στη νέα, μεγαλύτερη Ζάκυνθο, τα δημοτικά τέλη έπεσαν στο μισό. Πώς έγινε το δεύτερο θαύμα; Απλώς τώρα δεν πληρώνουν οι μισοί και για τους υπόλοιπους. Αυτό είναι το κρυμμένο δίδαγμα της Ζακύνθου. Ότι έτσι πληρώνουμε λιγότερα, όχι με κατάρες στη Μέρκελ.
Καθώς αργά, βασανιστικά και με καθυστέρηση προχωράμε στο δρόμο της ανασυγκρότησης, τα αποτελέσματα θα γίνονται όλο και πιο θεαματικά, θα είναι πολλαπλασιαστικά. Τα κρυμμένα μυστικά θα αποκαλύπτονται. Οι επιδιώξεις θα γίνονται πιο φανερές. Σιγά σιγά, μήνα με το μήνα, θα φαίνεται τι στόχο είχαν οι καθυστερήσεις, τι κρυμμένα συμφέροντα εξυπηρετούσε η αδιάλλακτη αντίθεση σε κάθε αλλαγή. Αν η γενική κατεύθυνση δεν διακοπεί, σιγά σιγά και μετά όλο και πιο γρήγορα, οι κρυμμένες πηγές πλουτισμού θα αποκαλύπτονται η μια μετά την άλλη.
Αυτό που γίνεται τούτες τις μέρες δεν έχει ξαναγίνει στη σύγχρονη ιστορία μας. Κάθε μέρα αποκαλύπτεται δημοσίως, καταρρέει και αποσυντίθεται, ένα τεράστιο σύστημα διαφθοράς, λεηλασίας, παράνομου πλουτισμού και πελατειακών σχέσεων. Οι αριθμοί είναι ασύλληπτοι. 50.000 walking dead που εισέπρατταν συντάξεις, 40.000 ανάπηροι που δεν εμφανίστηκαν, 50.000 προνοιακά επιδόματα που δεν προσήλθαν προς απογραφή, 17.000 συντάξεις του ΟΓΑ χωρίς δικαιολογητικά. Από τον πρώτο μόλις έλεγχο γίνεται φανερό ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συμμετείχαν σ’ ένα όργιο λεηλασίας που στοίχιζε πολλά δις στο ελληνικό Δημόσιο. Έτσι λύθηκε άλλο ένα ελληνικό αίνιγμα: πώς, αφού οι κοινωνικές δαπάνες στη χώρα μας δεν υστερούν από τις ευρωπαϊκές, η καταπολέμηση της φτώχειας στην Ελλάδα δεν είναι ικανοποιητική; Γιατί το κοινωνικό κράτος πρόνοιας έχει αντικατασταθεί με το πελατειακό κράτος. Παίρνουν όσοι μπορούν, όχι όσοι έχουν ανάγκη.

Στο Υπουργείο Ανάπτυξης
 ξηλώνεται ολόκληρο το τμήμα, επιχορηγήσεις έπαιρναν όσοι συναλλάσσονται, όχι όσοι κάνουν επενδύσεις. 1.500 έργα ανενεργά βγαίνουν από το ΕΣΠΑ. Σε 9 υποκαταστήματα του ΙΚΑ μέχρι στιγμής, πάνω από 500 άτομα είναι εμπλεκόμενα σε απάτες εκατομμυρίων. Στις αποθήκες 10άδες τόνοι φαρμακευτικών υλικών σαπίζουν χαμένοι ώστε οι προμήθειες και οι μίζες να διπλασιάζονται και να τριπλασιάζονται. Επιδόματα χωρίς αιτία στον ΟΑΕΔ. Υπολογίζεται από την πρώτη κιόλας καταγραφή ότι τουλάχιστον το 25% των επιδομάτων, αξίας 6 δις το χρόνο, δίνονται παράνομα. Μόνο οι οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία ισοδυναμούν με τα 11,5 δις των επιπλέον μέτρων που απαιτεί η Τρόικα να ληφθούν φέτος.
Αυτοί οι αριθμοί αποκαλύπτουν το κρυμμένο μυστικό που όλοι ξέρουν αλλά ποτέ δεν ομολογούν γιατί ο ελληνικός παρασιτισμός έχει κυριαρχήσει πάνω στο δημόσιο διάλογο. Ότι το κυρίαρχο σύστημα είναι ένα σύστημα ανομίας, ένα εφιαλτικό σύστημα με χιλιάδες ρυθμίσεις, παραθυράκια, τροπολογίες, ειδικές διατάξεις που γεννάει συνεχώς διαφθορά. Η διαφθορά συνδέεται με τη σπατάλη, την αδιαφάνεια, τη γραφειοκρατία, τις πελατειακές σχέσεις. Η διαφθορά είναι απλώς το μέσο με το οποίο γίνεται η διανομή του πλούτου στο σύστημα.
Για να μη φανεί η αληθινή φύση του ελληνικού παρασιτισμού, πάντα τόσα χρόνια μιλούσαν «για λίγους επίορκους υπαλλήλους». Για να κρύψουν το γεγονός ότι το θέμα δεν είναι οι εκατομμυριούχοι υπάλληλοι του ΙΚΑ Καλλιθέας, αλλά όλο το σύστημα που είναι στημένο έτσι για να δημιουργεί συνεχώς διαφθορά. Ότι οι ποινές που επιβάλλονται είναι 10 ημέρες αργία, ότι τα πιστοποιητικά για την πρόνοια δεν τα δίνει το Υπουργείο Εσωτερικών, αλλά οι σύλλογοι πολυτέκνων, ότι δεν γίνεται κτηματολόγιο, δασολόγιο, χωροταξικά σχέδια για να λυμαίνονται τη δημόσια γη, ότι δεν προχωράνε στην ηλεκτρονική συνταγογράφηση ώστε να επιτυγχάνεται η απόλυτη λεηλασία στις φαρμακευτικές δαπάνες. Ότι νοσοκομεία, δήμοι, ιδρύματα, νομικά πρόσωπα της εκκλησίας δεν συντάσσουν ισολογισμούς. Ότι η απογραφή στις αποθήκες των νοσοκομείων δεν προχωράει για να συνεχίζεται το πλιάτσικο.
Παραδόξως ενώ όλα αυτά γίνονται γνωστά, κανείς δεν δηλώνει αγανακτισμένος. Καμία οργισμένη ανακοίνωση κόμματος δεν βλέπω. Κανείς δεν φωνάζει τώρα, κλέφτες, προδότες, κρεμάλες. Γιατί τώρα αποκαλύπτεται αυτό που προσπαθούσαν να κρύψουν από την αρχή. Ότι όλα είναι ζήτημα πολιτικής επιλογής: πού θα γίνουν οι μειώσεις, πού θα βρεθούν τα λεφτά. Έπρεπε να περάσουν 2,5 χρόνια για να ανακοινώσουν τώρα τη λεηλασία δισεκατομμυρίων. Αφού μέχρι τώρα έβαζαν φόρους και μείωναν μισθούς για να τη συντηρήσουν.
Γιατί δεν ξεκίνησαν από την αρχή έτσι; Δεν μπορούν να θίξουν την κομματική τους πελατεία. Όταν είναι κυβέρνηση κάνουν καθυστέρηση και κερδίζουν χρόνο. Όταν είναι στην αντιπολίτευση είναι ακόμα χειρότεροι, αρνούνται και το ίδιο το πρόβλημα, είναι «παραμύθι χωρίς δράκο» λένε, αρνούνται την ανάγκη μείωσης των δαπανών. Κανείς δεν πρέπει να χάσει «κεκτημένα», λένε, κλείνοντας το μάτι στο πελατειακό κράτος. Η αλήθεια όμως είναι ότι κάποιοι πρέπει να χάσουν. Αυτοί που άκοπα κέρδιζαν μέχρι τώρα προνόμια και προσόδους τα οποία πλήρωνε η υπόλοιπη κοινωνία. Γι’ αυτό τώρα, που αποκαλύπτεται το μέγεθος της λεηλασίας, επικρατεί γενική αμηχανία. Πώς να κατηγορήσουν τώρα τους «ναζί τοκογλύφους» για τις εκατοντάδες χιλιάδες υπεξαιρέσεις του δημόσιου πλούτου που εξασφάλιζε το πελατειακό σύστημα;
Όσο προχωράει ο καιρός, θα αποκαλύπτεται περισσότερο η κυνική επιλογή του πολιτικού συστήματος, η υποκρισία της ψεύτικης αγανάκτησης, η δημαγωγία του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, η ηθική χρεοκοπία της Αριστεράς.
Προτίμησαν να προστατεύσουν το πελατειακό κράτος, έστω κι αν οδήγησαν ολόκληρη τη χώρα σε βαθιά και παρατεταμένη ύφεση. Χρησιμοποίησαν μέχρι και παρακρατικές μεθόδους εναντίον του κόμματος-πατέρα, αγανακτισμένοι γιατί πια δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει τα άκοπα έσοδα που τους είχε υποσχεθεί. Υπεράσπισαν τα προνόμιά τους αρνούμενοι αδιάλλακτα την παραμικρή προσπάθεια εξυγίανσης του παρασιτισμού. Προστάτευσαν τη διαφθορά λέγοντας ότι υπερασπίζονται το κράτος κοινωνικής πρόνοιας, προστάτευσαν το πελατειακό κράτος λέγοντας ότι υπερασπίζονται το δημόσιο συμφέρον. Αρνήθηκαν τις πραγματικές κοινωνικές αδικίες, στήνοντας ψεύτικες μάχες με τους «ξένους», τους «εφοπλιστές».
Όλες οι επαναστατικές κορόνες, οι ψεύτικες φιλολαϊκές διακηρύξεις των τελευταίων χρόνων, είχαν στόχο να κρύψουν όσα μαθαίνουμε αυτές τις μέρες και όσα θα μάθουμε στο μέλλον. Είχαν σκοπό να κρύψουν τα κλοπιμαία.

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Κωλοδάχτυλα

Αναδημοσίευση από "Το ελληνάκι"

  • «Ήθελα να εξασφαλίσω ένα σίγουρο μέλλον για τα παιδιά μου», ήταν η απολογητική φράση της υπαλλήλου του ΙΚΑ που είχε στήσει το νταραβέρι με τα επιδόματα μαϊμού. Υπό αυτή τη συνθήκη, αρκετοί ενδεχομένως να νιώσουν και μία περίεργη αίσθηση συμπόνιας. Εάν όμως η φράση ολοκληρωνόταν σε πιο ειλικρινές πλαίσιο, θα έπρεπε να συμπληρωθεί με το σκέλος : «… γι’ αυτό αποφάσισα να κλέψω από το μέλλον των δικών σας παιδιών». Αυτό, το δεύτερο σκέλος είναι που κάνει τη διαφορά. Όχι μόνο την εννοιολογική, αλλά και την συνειδησιακή που έχουμε ως πολίτες.
  • Δεν έμαθα για τις απολογίες των υπαλλήλων του Υπουργείου Ανάπτυξης που κατηγορούνται ότι ζητούσαν μίζες για να εγκριθούν αναπτυξιακά κονδύλια, αλλά υποθέτω ότι μέσα στο μυαλό τους κάτι παρόμοιο θα σκέφτονταν. Πάντα, χωρίς το δεύτερο σκέλος. Πάντα προτάσσοντας ένα κωλοδάχτυλο σε όλους εμάς.
  • Είδα και το γιαούρτωμα που δέχτηκε ο κ. Μποζίκης, Δήμαρχος Ζακύνθου· του νησιού των «τυφλών». Επειδή ξεσκέπασε μία διαχρονική απάτη ντόπιων ξενοδόχων, οι οποίοι δήλωναν ψεύτικα εμβαδά, προκειμένου να μην πληρώνουν τα σωστά δημοτικά τέλη. Δεν με εξέπληξε το γιαούρτωμα. Με εξέπληξε η στάση όλων των άλλων παρόντων που κοιτούσαν απαθείς τον Δήμαρχο να φυγαδεύεται από την πίσω πόρτα.
  • Έμαθα και για τους πρώτους γιατρούς που πιάστηκαν να υπερ-συνταγογραφούν, παρόλο που γνώριζαν ότι παρακολουθούνται πλέον ηλεκτρονικά. “What’s the catch?”. Το "catch" είναι το γεγονός ότι η τιμωρία που τους επιβλήθηκε ήταν να μην έχουν δικαίωμα συνταγογράφησης για έναν μήνα. Δηλαδή, το αρχιλαμόγιο – γιατρός στην Αμαλιάδα που είχε κάνει 5.000 συνταγογραφήσεις μέσα σε τέσσερις εβδομάδες, τιμωρείται με παύση συνταγογράφησης για έναν μήνα. Εγώ στη θέση του, θα έκανα κωλοδάχτυλο σε ολόκληρο το σύστημα υγείας, και από τον επόμενο μήνα θα έκανα 10.000 παράνομες συνταγογραφήσεις. Και ας με τιμωρούν μήνα πάρα μήνα. Ποιος είναι ο μάγκας;
  • Είδα και την σπαρακτική ιστορία του διευθυντή χειρούργου στο Ασκληπιό Βούλας που μετά την παύση της εργασίας του, μετά από συνεχείς καταγγελίες για «φακελάκια», επέστρεψε στη θέση του μετά από δύο χρόνια, ύστερα από συνεχείς αναβολές της υπόθεσής του από το πειθαρχικό του Υπουργείου Υγείας. Ο ίδιος δε, δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι επέστρεψε παρά τη θέλησή του. Ναι. Έτσι ακριβώς το είπε. Σε σένα, σε μένα και σε όλο το πανελλήνιο που τον άκουγε. Όσο θάρρος του έλειπε για να δηλώσει παραίτηση, το πήρε σε θράσος και έκανε αυτήν ακριβώς τη δήλωση.

Μέσα σε μία εβδομάδα, μας έσκασαν στη μούρη περί τα 50 κωλοδάχτυλα. Τα καταγεγραμμένα. Διότι όπως φαίνεται, όλα αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου που χάνεται μέσα σε έναν βόθρο, αδιευκρίνιστου βάθους. Κωλοδάχτυλα από αυτούς που μένουν στη διπλανή πόρτα, από δαιδαλώδεις πειθαρχικούς μηχανισμούς που απλά δεν λειτουργούν είτε από ανικανότητα, είτε από σκοπιμότητα, και από συναδέλφους ή Υπουργούς που «δεν γνώριζαν».

Δεν με αφορά πλέον η επίμαχη φράση του Πάγκαλου. Αλήθεια. Όλες οι αναλύσεις γύρω από τον κυνισμό της, την επιτηδειότητά της, το ενδεχόμενο ορθόν της, ή τον ενδεχόμενο δόλο της, εξαντλήθηκαν εδώ και ενάμιση χρόνο. Αν βγήκε έστω και ένα συμπέρασμα, δεν με αφορά και εν τέλει δεν θα έπρεπε να αφορά κανέναν. Αναλωθήκαμε στις αναλύσεις και αγνοήσαμε τα κωλοδάχτυλα. Μαζί με τις αναλύσεις αυτής της φράσης, εξαντληθήκαμε και εμείς. Ως κάτοικοι μίας χαοτικής χώρας που όπου και να «σκάψεις» ζέχνει σαπίλα και κάθε υγιής προσπάθεια βαλτώνει μέσα στον ίδιο βούρκο πριν προλάβει καν να φανεί. Η ιστορική παρεξήγηση που παίζει σε αυτόν τον τόπο εδώ και σχεδόν δύο αιώνες, αποτυπώνεται ακριβώς στη φράση της υπαλλήλου του ΙΚΑ. Έχουμε συναίσθηση μόνον του «εγώ». Όχι του «εμείς», και κυρίως ούτε των υποχρεώσεων που απορρέουν από το «εγώ», ώστε «εμείς» εν μέσω μίας τυπικής κοινωνικής αλληλεγγύης να αλληλοϋποστηριζόμαστε και να διασφαλίζουμε μία αξιοπρεπή ζωή για εμάς και τα παιδιά «όλων».

Και μη με ρωτάς γιατί κανείς δεν γιαουρτώνει και κανείς δεν διοργανώνει πορείες διαμαρτυρίας για όλους αυτούς τους από πάνω ή για τα δεκαπλάσια παρόμοια περιστατικά που σταδιακά θα αποκαλυφθούν. Όλα θέμα πολιτικής ανοησίας ήταν ανέκαθεν και αν μη τι άλλο, σε αυτή τη χώρα τα πρόβατα που ψάχνουν απεγνωσμένα ιδεολογικούς ταγούς, περισσεύουν.


Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Απ' τις φωτοβολίδες στις μολότοφ

Αναδημοσίευση από το Protagon
του Στάυρου Θεοδωράκη

Είναι φίλος μου εδώ και μια δεκαετία. Είναι νομίζω Ολυμπιακός αλλά αυτό δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Τον συνάντησα την περασμένη εβδομάδα στο τέλος μιας σχολικής μέρας. Προχωρούσε σκυφτός πράγμα σπάνιο γι' αυτόν. «Οι πιτσιρικάδες έχουν εκτραχηλιστεί» μου είπε μόλις στάθηκα μπροστά του. «Δεν τους πάμε εκδρομή, θύμωσαν και έσπασαν το μισό σχολείο. Στο σχόλασμα μας πέταξαν νεράντζια. Σε ποιους; Σ' εμάς τους καθηγητές τους». Αυτό το τελευταίο το είπε με αληθινό πόνο ψυχής. «Ε, άμα δεν τα βάλουν με τους καθηγητές τους με ποιους θα τα βάλουν», προσπάθησα να φιλοσοφήσω. Αν και δεν το είπα για αστείο, το πιστεύω. Οι γενιές έτσι χειραφετούνται. Συγκρουόμενες με τους γονείς, τους καθηγητές, τους μπάτσους. Τίποτε το παράξενο, τίποτε το κακό. «Στην δοσολογία κρύβεται το μυστικό» συνέχισα τη «φιλοσοφία». «Χωρίς σύγκρουση δεν υπάρχει ενηλικίωση, όταν η σύγκρουση όμως γίνεται εμμονή, τότε δεν υπάρχει αθωότητα». Η άποψη μου τον ξάφνιασε. «Μα τι λες», συνέχισε με τον ίδιο πονεμένο ύφος. «Εμείς το 2008, ήμασταν  μαζί με τους μαθητές μας, στις πορείες, στο αστυνομικό τμήμα». Το είπε και έκανε παύση, περιμένοντας ίσως την επιβράβευση. Το Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής που διδάσκει, ήταν όντως ένα από τα δεκάδες τμήματα που δέχτηκαν επίθεση με κόκκινες μπογιές, τον Δεκέμβριο του 2008. Φέτος στην «επέτειο» οι μπογιές έγιναν μολότοφ. «Πάλι από μαθητές» – έγραψαν οι εφημερίδες.

Και ο φίλος μου ο καθηγητής –έξυπνος άνθρωπος κατά τα άλλα -ξαφνιάζεται πως οι μαθητές του, έβαλαν τώρα στόχο και «όσους δεν τους πάνε εκδρομή». Λες και άμα μάθει ένα παιδί να αντιδρά με μπογιές, νεράντζια και μολότοφ, θα χρησιμοποιεί τα «όπλα» του, μόνο εκεί που το εγκρίνουν οι καθηγητές του. 

Τον Οκτώβριο οι «μεγάλοι» μοίραζαν στον Εθνικό Kήπο μαύρα περιβραχιόνια στους μαθητές τους που περίμεναν να παρελάσουν - «να μουντζώσετε και τους επισήμους στο Σύνταγμα». Και φέτος που στις παρελάσεις γίνεται πλέον ο κακός χαμός, κάνουν τους ξαφνιασμένους. Το ίδιο και στα Πανεπιστήμια. Έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μπουν οι φοιτητές στα χαρακώματα και τώρα που δεν μπορούν να πουν δυο κουβέντες χωρίς να φάνε καρεκλιές, απορούν για το «πόσο βία μπορεί να κρύβει αυτή η γενιά». Ή θέλετε να σας πω για τις νεανικές συμμορίες που κυνηγούν μετανάστες. Για τις «παρέες» που κάνουν πλιάτσικο και μετά βάζουν φωτιές, στις διαδηλώσεις. Για τα 15 χρονα που πιάνονται να το παίζουν Αλ Καπόνε στα νησιά. 

Το ξαφνιασμένο βλέμμα του φίλου μου του καθηγητή, το είδα χθες και στην τηλεόραση. Ένας κουστουμαρισμένος ρεπόρτερ απορούσε πως είναι δυνατόν οι «οπαδοί» – έτσι τους ανέφερε – να πέρασαν από τις φωτοβολίδες στις μολότοφ. «Ε, όλοι θέλουμε και καμιά φωτοβολίδα να τρομάξει τον αντίπαλο αλλά όχι και μολότοφ». Δεν το είπε έτσι ακριβώς αλλά αυτό εννοούσε. Το ίδιο άλλωστε μουρμουράνε και οι περισσότεροι ποδοσφαιρικοί παράγοντες, φοβισμένοι με τα όσα γίνονται πλέον κάθε Κυριακή στα γήπεδα. Τόσα χρόνια χρησιμοποιούσαν τους «οπαδούς» για να εδραιώσουν την εξουσία τους και τώρα που οι οπαδοί «αυτονομήθηκαν», οι παράγοντες ζητούν νόμο και τάξη. Είναι πολύ αργά όμως. Σε όλα τα γήπεδα πάει να γίνει –και θα γίνει –αυτό που έγινε χθες στο ΟΑΚΑ. Μια γενιά μεγάλωσε μέσα στην μόδα της βίας. Θα την χρησιμοποιήσει όπου και όπως αυτή θέλει χωρίς να ακούει τις απεγνωσμένες εκκλήσεις των «μεγάλων» από τα μεγάφωνα. 

Φωτο: lgor Clark@Flickr

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Είναι trendy η πολιτική;


Τον τελευταίο καιρό διαβάζοντας τις δημοσκοπήσεις, μπορούμε να διακρίνουμε ότι το εκλογικό σώμα επιλέγει με δύο λογικές. Η πρώτη είναι η κλασική, η παλιά συνταγή: τι μας κάνει να αισθανόμαστε καλά, τι μας θυμίζει τα νιάτα μας και τις όμορφες εποχές που ο λεβέντης ο αρχηγός μας έταζε τα πάντα και ενίοτε μας τα έδινε κιόλας (βλέπε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) ή μας μιλούσε για όμορφους σοσιαλιστικούς δρόμους (βλέπε ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ κτλ).  Η άλλη λογική είναι να διαλέξουμε, περισσότερο οι νεώτεροι ή νεανίζοντες, ανάλογα με το πόσο στη μόδα είναι το κόμμα… Πόσο trendy : ο Κουβέλης με την ΔΗΜΑΡ που «παίζει» στους δήθεν ευρωπαϊστές της αριστεράς, μιας και ο ΣΥΡΙΖΑ μάς πάλιωσε λίγο και ταιριάζει στους πιο παλαιοαριστερούς , που με τη σειρά τους έχουν πιο πολύ καιρό μακριά από το ΠΑΣΟΚ. Ή κόμματα τύπου Καμμένου που λένε πιο δυνατά το «Ελλάδα» και « Έλληνες» από τους άλλους, αφού αντίστοιχα μάς πάλιωσε ο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη. Η προτίμηση στους πρώτους είναι αυτονόητη γιατί είναι γνωστό ότι ο παλιός είναι αλλιώς , αλλά ο νέος είναι ο ωραίος!

Στην ίδια λογική εντάσσονται και πολλά εξωκοινοβουλευτικά κόμματα, είτε με την μία πλευρά είτε με την άλλη:  Διάφορες κινήσεις του διαδικτύου που είναι της μόδας, αλλά έχουν από επιφανειακή έως ανύπαρκτη ατζέντα ή ακόμα πιο επικίνδυνες και φασίζουσες νοοτροπίες , όπως η Χρυσή Αυγή.

Και στις δύο περιπτώσεις η λογική και οι προτάσεις λείπουν. Με όποιο συνδυασμό και να μπουν στην επόμενη βουλή όλοι αυτοί οι σχηματισμοί, είναι σίγουρο ότι δεν θα μπορέσουν να οδηγήσουν την χώρα σε υπήνεμο λιμάνι. Αν υπήρχε η δυνατότητα να μπορούμε να μην χάσουμε την διασκέδαση μέσω εκλογών αλλά να προέκυπτε σοβαρή κυβέρνηση, ίσως το πρόβλημα να μην ήταν τόσο μεγάλο. Όταν όμως οι εκλογές γίνονται για να προκύψει κυβέρνηση, τότε υπάρχει θέμα.

Τι θα μπορούσε να γίνει;

Να μπούμε όλοι στον κόπο να επιλέξουμε με βάση την λογική. Με βάση το ποιος έχει προτάσεις που μπορούν να μας βγάλουν από τα αδιέξοδα. Τουλάχιστον αυτή της φορά.

Για μια φορά να μπορέσουμε να επιλέξουμε τον άνθρωπο που θα μας κάνει την δουλειά και όχι αυτόν που θα μας χαϊδέψει τα αυτιά ή θα μας κάνει να θυμηθούμε τα παλιά ωραία χρόνια. Έναν υδραυλικό για τις βρύσες που τρέχουν , έναν ηλεκτρολόγο για την πρίζα που χάλασε... Έτσι δεν θα υπάρχει διαρροή νερού και δεν θα πάθει κανείς ηλεκτροπληξία. Όλα τα άλλα είναι ρίσκο και νομίζω ότι μέχρι τώρα έχουμε ρισκάρει και έχουμε χάσει πολλά.

Επιλογές; Λίγες. . .

Η δικιά μου; Η Δράση του Κατρανίτσα από την Θεσσαλονίκη, του Καραβάνα από την Λάρισα, του Σαββίδη από την Καλαμάτα , του Καρύπογλου από την Δράμα, και πολλών άλλων υποψηφίων που κατεβαίνουν με την «Δράση».

Ποιοι είναι όλοι αυτοί; Είστε όλοι εσείς! Όλοι εμείς!  

Ναι, είναι και του Μάνου η Δράση, ο οποίος δεν έπαψε ποτέ να μιλά με τόλμη για την λογική της λογικής, που όλοι επαινούν σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά διστάζουν να την δουν στις πρακτικές της διαστάσεις.

Η δική σας επιλογή;


Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Μία ύστατη έκκληση για ενότητα


Αναδημοσίευση από "Το ελληνάκι"

Οι εκλογές πλησιάζουν, και τα θεωρητικά κλισέ σχετικά με τον εγχώριο φιλελεύθερο, σοσιαλδημοκρατικό και προοδευτικό χώρο έχουν εξαντληθεί εδώ και μήνες. Όλοι λίγο πολύ έχουμε εκφράσει τις απόψεις μας για το πραγματικό διακύβευμα της χώρας, και όλοι λίγο πολύ έχουμε συμφωνήσει ότι οι παραδοσιακοί πολιτικοί χώροι έχουν πλέον μετουσιωθεί σε συντηρητικούς οργανισμούς που απλά πασχίζουν να διατηρήσουν την ίδια συντεχνιακή, πελατειακή, αναξιοκρατική και ψηφοθηρική σχέση με την κοινωνία.

Πότε με απλοϊκούς συσχετισμούς, και πότε με προσωπικές ή ομαδικές προσπάθειες, κάθε εγχείρημα να αναδειχτεί ένας ενιαίος πολιτικός χώρος που θα εξέφραζε τις ιδέες, τις νοοτροπίες και τις πολιτικές με τις οποίες λίγο πολύ όλοι συμφωνούμε, δυστυχώς κατέληγε είτε σε προσωπικές φιλονικίες, είτε σε φθίνουσα δυναμική και απαρατήρητη πορεία.

Πολλοί τρέφαμε μία κρυφή αισιοδοξία, ότι η κοινωνική (κυρίως) κρίση, θα ήταν μία ευκαιρία για ολόκληρη την κοινωνία να αναθεωρήσει τις προτεραιότητές της. Να καταδικάσει το υπάρχον σάπιο πολιτικό σύστημα, και μέσα από μία δυναμική αυτοκριτικής, να δημιουργήσει ένα ισχυρό ρεύμα με αίτημα την πορεία προς τα εμπρός και την αλλαγή σελίδας, αφήνοντας πίσω τα φαντάσματα της μεταπολίτευσης.

Δυστυχώς η διάψευση των προσδοκιών ήρθε σχετικά γρήγορα. Άλλοτε με τραγικές, σχεδόν εγκληματικές, κυβερνητικές αποφάσεις, άλλοτε με επικίνδυνους θεατρινισμούς της αντιπολίτευσης, και άλλοτε με λαϊκισμούς καιροσκόπων της πολιτικής προς την κοινωνία, χάθηκαν δύο χρόνια όχι μόνο βυθίζοντας την οικονομία σε μεγαλύτερη ύφεση αλλά πολώνοντας την κοινωνία σε επικίνδυνα άκρα. Επικίνδυνα, τόσο για τη Δημοκρατία, όσο και για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.

Τα αποτελέσματα αυτής της κοινωνικής ζύμωσης, είναι πλέον εμφανή με τον σχηματισμό νέων πολιτικών χώρων με ακόμα πιο συντηρητικές ατζέντες και ακόμα πιο επιφανειακή αντιμετώπιση της πραγματικότητας, με μοναδική σημαία μία γενική, αόριστη και λαϊκίστικη αντιμνημονιακή στάση. Χωρίς ουσιαστικές προτάσεις ή εναλλακτικές, χωρίς δυνατό ιδεολογικό υπόβαθρο, και μοναδικά στηρίγματα την παραποίηση και υποκειμενική αντίληψη των εννοιών του "πατριωτισμού", της "κοινωνικής αλληλεγγύης" και της συνεχούς επένδυσης στον συναισθηματισμό και την απλοϊκή πολιτική σκέψη. Το δίπολο "μνημόνιο ή αντί-μνημόνιο" μονοπώλησε την πολιτική σκηνή, κρύβοντας διακριτικά "κάτω από το χαλάκι" σημαντικότερα θεσμικά προβλήματα της χώρας. Οι παραδοσιακοί χώροι της Αριστεράς και της Δεξιάς έχουν χάσει τους αξιακούς τους ρόλους και αντί να δώσουν τη σκυτάλη σε πιο σύγχρονους και ρεαλιστικούς σχηματισμούς, κατακερματίστηκαν σε μία ενιαία οπισθοδρομική και απολιτίκ "σαλάτα". Ακόμα χειρότερα, διαφαίνεται μία ισχυροποίηση της ακροδεξιάς και της λαϊκής δεξιάς που με τη σειρά τους ενδυναμώνουν τον αντίθετο πόλο της ακρο-αριστεράς. Σχηματισμοί που ξεφεύγουν από στοιχειώδεις δημοκρατικές συμβάσεις κοινωνικής συνοχής και εισέρχονται σε πιο ολοκληρωτικά πλαίσια.

Στην πολυκομματική Βουλή που θα προκύψει μετά τις εκλογές (σύμφωνα με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις) θα είναι μεγάλη η απουσία ενός πολιτικού χώρου που αν και μειοψηφία, θα αγωνιζόταν για τις αρχές και τις ιδέες μίας πραγματικά εκσυγχρονιστικής, προοδευτικής και φιλοευρωπαϊκής πολιτικής. Ενώ το πολιτικό φάσμα φαίνεται να διευρύνεται, στην ουσία η νέα κοινοβουλευτική σύσταση θα αποτελείται από συντηρητικές δυνάμεις του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.

Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι απαραίτητη μία ύστατη προσπάθεια για  ενότητα ανάμεσα στις προοδευτικές δυνάμεις του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού, ώστε να διασφαλιστεί έστω η είσοδος στη Βουλή ενός σχηματισμού που θα έχει ενεργή παρουσία στον συντηρητισμό που πρόκειται να "καταλάβει" τα έδρανα. Είτε συσπειρώνοντας ξεχωριστούς ανθρώπους, είτε πολιτικούς σχηματισμούς με σαφή και κοινή ιδεολογία. Οι περσινές δημοτικές εκλογές άλλωστε, ανέδειξαν την ενδεχόμενη επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος.

Εάν δεν μπουν τώρα τα θεμέλια για έναν πολιτικό χώρο που έχει να προτείνει ρεαλιστικές λύσεις και προτίθεται να συγκρουστεί με τις συντεχνίες και τα εκάστοτε πολιτικά κατεστημένα, δεν διαφαίνεται η  χρονική περίοδος που θα ήταν πιο κατάλληλη. Και στην τελική, η αποσύνθεση ενός πολιτικού χώρου που υποτίθεται ότι κατακρίνει την ασυνεννοησία άλλων πολιτικών σχηματισμών, δεν τιμάει ούτε την Δημοκρατία, ούτε τον τρόπο σκέψης που θα θέλαμε να αποκτήσουμε σε κοινωνικό επίπεδο. Η εξάντληση της θεωρίας στην εσωτερική κατανάλωση, που πολλές φορές αγγίζει επίπεδα ελιτισμού και απομόνωσης από την πραγματική κοινωνία, ουδέποτε παρήγαγε ρεαλιστικές πολιτικές προτάσεις και φυσικά ουδέποτε προσέγγιζε την καθεαυτό κοινωνία.

Θα είναι τραγικό για πρώτη φορά φέτος, κάποιοι από εμάς που έχουμε σταθερή και ξεκάθαρη πολιτική αντίληψη των πραγμάτων, να βρεθούμε σε ανούσια διλήμματα όταν φτάσουμε μπροστά στην κάλπη, ενώ οι πολιτικές αξίες και αρχές μας είναι πιο έντονες και ξεκάθαρες από ποτέ.

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Τα "ψάρια" του Κράτους

«Αν δώσεις σε έναν άνθρωπο ένα ψάρι, έχει να φάει για μία ημέρα. Αν του μάθεις να ψαρεύει, θα έχει να τρώει για όλη του τη ζωή» - Κινέζικη παροιμία. 

Δεν γνωρίζω πότε το «ψάρι» έγινε το ζητούμενο στην κοινωνία μας και αντικατέστησε το «ψάρεμα». Κάτι οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, κάτι τα κατάλοιπα της φτώχιας που βίωσε ο ελληνικός λαός για πολλά χρόνια μέχρι τη δεκαετία του 70, μάθαμε συλλογικά να ζητάμε ένα Κράτος που θα μας δίνει έτοιμα «ψάρια», χωρίς εμείς να χρειάζεται να «ψαρεύουμε». 

Στη θεωρία, που κληρονομήσαμε από την σοσιαλιστική οπτική, ενδυναμώνοντας το Κράτος, δηλαδή τον δημόσιο τομέα, τον δημόσιο έλεγχο της αγοράς, τις δημόσιες επενδύσεις και γενικότερα χτίζοντας ένα «κρατικοκεντρικό» μοντέλο οικονομίας, αυξάνεται ταυτόχρονα η δημοκρατικότητα της χώρας, η ποιότητα των κοινωνικών αγαθών όπως η παιδεία, η υγεία και η πρόνοια, και κυρίως αποτρέπεται η ενδυνάμωση ενός ιδιωτικού συμφέροντος εις βάρος του κοινού. 

Στην πράξη όμως, τα πράγματα δείχνουν να ισχύουν από την τελείως ανάποδη πλευρά. Καταρχάς, τα κοινωνικά αγαθά στην Ελλάδα, στην ουσία δεν είναι δημόσια. Είναι κρατικά. Αυτό σημαίνει, ότι η ποιότητα και οι υπηρεσίες τους δεν εξαρτώνται από τις δημόσιες ανάγκες της κοινωνίας, αλλά από το Κράτος, γενικώς και αορίστως, δηλαδή από τον κάθε δημόσιο λειτουργό που έχει τη δύναμη να επεμβαίνει στην διοίκηση και τη λειτουργία τους. Αυτό περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων, από τον Χ πολιτικό, μέχρι και τον τελευταίο υπάλληλο που δουλεύει στον σχετικό οργανισμό. Μέσα στο ίδιο φάσμα υπάρχουν γραμματείς, προϊστάμενοι, συνδικαλιστές, πολιτικάντηδες, υπάλληλοι που παρανόμως μετέχουν σε εταιρίες, κομματικά στελέχη, κλητήρες που με το πέρασμα των χρόνων έχουν καταλάβει θέσεις ευθύνης, κουμπάροι, μπατζανάκηδες, κοκ. Το ίδιο φάσμα ανθρώπων είναι παρόν στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα, γι’ αυτό αν θέλουμε να ακριβολογούμε, η σωστή ορολογία θα ήταν «Κρατικός Τομέας».

Ένα από τα βασικότερα παράδοξα που συμβαίνουν με το Κράτος είναι ότι ο προαναφερόμενος κρατικός τομέας διαχειρίζεται κυριολεκτικά δημόσιο χρήμα προερχόμενο από φόρους, πρόστιμα, και διάφορα τέλη από όλους τους πολίτες. Κοινώς, στο όνομα της διαφάνειας, της δημοκρατίας και της αξιοκρατίας, έχουμε ορίσει μία μεγάλη επιχείρηση να διαχειρίζεται τα χρήματά μας η οποία μάλιστα δεν ελέγχεται από κανέναν. Η επιχείρηση αυτή ονομάζεται «Κράτος». 

Κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, ισχυρότερο κράτος σήμαινε αυτόματα και ισχυρότερη κοινωνία. Η ενδυνάμωσή του, είτε μέσω μεγέθυνσης του Δημοσίου Τομέα, είτε μέσω αύξησης των σημείων ελέγχων σε κάθε οικονομική δραστηριότητα ιδιώτη ή ιδιωτικής επιχείρησης, το κατέστησε την κινητήρια δύναμη της οικονομίας. Δεδομένου, άλλωστε, ότι οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις διαχειρίζονταν από το Κράτος, ο ιδιωτικός τομέας προσέβλεπε σε δουλειές με το Δημόσιο όλο και περισσότερο. Έχοντας μεν τη φερεγγυότητα του καλού πληρωτή, αλλά και τα «παραθυράκια» για αδιαφανείς πράξεις και συμφωνίες, σύντομα το Κράτος έγινε η αγελάδα την οποία μπορούσε να αρμέξει ο οποιοσδήποτε και να βγάλει γάλα, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα για τις υπηρεσίες ή τα προϊόντα που παρήγαγε. Άλλωστε ουσιαστικοί έλεγχοι ή προσωπικές ευθύνες δεν υπήρξαν ποτέ σε ρεαλιστικό βαθμό για την διακίνηση των δημοσίων κεφαλαίων, τις επενδύσεις και τις δαπάνες του Δημοσίου, οπότε το «γάλα της αγελάδας» έρεε άφθονο. Την ίδια ώρα τα κόμματα, ως οργανισμοί, στήθηκαν σαν μικρογραφίες του κράτους: με πολλούς αργόσχολους υπαλλήλους, με πολυτελή γραφεία και καταχρεωμένα. Πάντα όμως όπως και το κράτος στο όνομα και στην υπηρεσία του πολίτη. 

Αναπόφευκτα, η οικονομική κρίση του Κράτους επηρέασε ολόκληρη την αγορά και ακολούθως ολόκληρη την κοινωνία. Εφόσον λοιπόν, ως χώρα δοκιμάσαμε το κρατικό μοντέλο, το οποίο όχι μόνο απέτυχε παταγωδώς, αλλά τελικά παρασέρνει και την υπόλοιπη κοινωνία μαζί του, γιατί συνεχίζουμε αυτή την εμμονή με τον κρατισμό; Γιατί έχει δαιμονοποιηθεί τόσο πολύ η επιχειρηματικότητα και ο ιδιωτικός τομέας, δεδομένου ότι ουδέποτε υπήρξε ελεύθερη αγορά ή πραγματική ανταγωνιστικότητα στη χώρα; Πώς έχουμε την ευκολία να κατακρίνουμε κάτι που ουδέποτε έχουμε βιώσει, αλλά συνεχίζουμε να στηρίζουμε κάτι που έχει αποδεδειγμένα αποτύχει; Γιατί αυτή η εμμονή στην παροχή δημοσίων αγαθών, όπως η υγεία, η παιδεία, και η κοινωνική ασφάλιση, ακόμα και αν αυτά είναι σε τριτοκοσμική κατάσταση που συνεχώς υποβαθμίζεται, χωρίς να έχουμε δοκιμάσει εναλλακτικές όπου αυτά τα αγαθά προσφέρονται μεν δωρεάν αλλά μέσω ιδιωτικών οργανισμών ασφάλισης ή πιο αποδοτικής διοχέτευσης των κρατικών εσόδων; 

Ακόμα και τώρα που το Κράτος προσπαθεί να ξεφορτωθεί ζημιογόνους οργανισμούς, κάποιοι μιλάνε για «ξεπούλημα». Δηλαδή, όλα αυτά τα χρόνια όπου το δημόσιο χρήμα εξαφανιζόταν μέσα σε αόρατα και σκοτεινά κανάλια κρατικοδίαιτων συμφερόντων και πήγαινε στις τσέπες του φάσματος που προαναφέρθηκε, με τι ακριβώς είχαμε να κάνουμε; Εκτός αν το πρόβλημα της χώρας δεν είναι τόσο η ανομία, η αδικία, η αναξιοκρατία, και η τριτοκοσμικότητα που διέπει όλα τα δημόσια κοινωνικά αγαθά, αλλά αν τα συμφέροντα είναι ιδιωτικά μέσα από τον δημόσιο τομέα ή μέσα από τον ιδιωτικό.

Το πραγματικό δίλλημα δεν είναι «κράτος ή ελεύθερη αγορά», αλλά πλασματική ή ουσιαστική δημοκρατία. Από εκεί και πέρα, αν θα επιλέξουμε το κράτος ή την ελεύθερη αγορά ή τη συνύπαρξη και των δύο προκειμένου να έχουμε ουσιαστική δημοκρατία και ευημερία είναι διάλογος σε δεύτερο στάδιο. Για αρχή, ας μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος και να αποφασίσουμε αν θα ψάχνουμε «ψάρια» εσαεί, ή αν ήρθε ο καιρός να μάθουμε να «ψαρεύουμε» μόνοι μας.