Τους σπασίκλες να φοβάστε λαμόγια

Του Νίκου Μωραϊτάκη

Δεν υποστήριξα ποτέ μου κόμμα. Σε όλη μου τη ζωή απέφυγα την πολιτική και την πολιτικοποίηση.

Όντας νομοταγής και επαγγελματίας, δεν ήθελα να μπλέξω με κάτι βρώμικο.

Όντας ρεαλιστής, δεν ήθελα να μουτζώνω τον εαυτό μου για επιλογές που σίγουρα θα έβγαιναν αναξιόπιστες.

Όντας κυνικός, ήξερα ότι υποστηρίζοντας ένα κόμμα είναι σα να λες “απ’αυτούς τα παίρνω”, γιατί έτσι σκέφτονται όσοι σε ακούνε.

Όντας φιλελεύθερος και Ευρωπαϊστής, δεν είχα όρεξη να υποστώ την πολιτική τρομοκρατία των λαϊκιστών. Αυτών που ελέω επιχειρημάτων, βαφτίζουν “πράκτορα” και “δωσίλογο” όποιον δε συμφωνεί με το ωθομανο-σοβιετικό σύστημα της μεταπολίτευσης.

Όντας εργαζόμενος, θεωρούσα χάσιμο χρόνου να ασχολούμαι με τις πραγματικά ελεεινές επιλογές που είχε το κομματικό ρεπερτόριο.

Δεν είμαι μόνος.

Υπάρχουν κι άλλοι, σαν κι εμένα. Και μαντεύω πως για τους ίδιους λόγους κι αυτοί παραιτήθηκαν. Ειπαν, δε θα βγεί τίποτα με την πολιτική, η πραγματική πρόοδος θα έρθει από τους ανθρώπους που παράγουν και δημιουργούν, αυτό είναι το μόνο που αξίζει να κάνω. Κι εσύ δεν το έχεις πει;

Υπάρχουν κι άλλοι, που πιστεύουν ότι ανήκουμε στη δύση και πρέπει πάση θυσία να μείνουμε στη Ευρώπη και να μάθουμε να λειτουργούμε σαν Ευρωπαϊκό κράτος. Και που ξέρουν ότι αυτό δε θα το κάνουν αυτοί που μας έφεραν ως εδώ, ούτε αυτοί που θέλουν να μας κάνουν βόρεια κορέα, ούτε αυτοί που μόνο να τα σπάνε ξέρουν, ούτε αυτοί που την έχουν βαριά γιατί είναι του τσολιά.

Υπάρχουν κι άλλοι, που πιστεύουν ότι η αριστερά δεν έχει μονοπώλιο στην “προοδευτικότητα”, ειδικά όταν όλες τους οι προτάσεις είναι “να μην αλλάξει τίποτα”. Προοδευτικό είναι επιτέλους να δοκιμάσουμε να κάνουμε και τίποτα διαφορετικό, κατά προτίμηση όπως το κάνουν οι ευημερούντες λαοί του κόσμου και όχι αυτοί που ψωμολυσσάνε.

Υπάρχουν κι άλλοι, που πιστεύουν ότι οι φασίζοντες ελληνορθόδοξοι ελληνάρες δεν έχουν μονοπώλιο στον πατριωτισμό. Πατριώτης είναι όποιος με τη δημιουργία, τη δουλειά και το ήθος του κάνει το Έθνος του ισχυρότερο, αξιόπιστο και σεβαστό, όποιος είναι αντάξιος των πραγματικά σπουδαίων προγόνων του, όχι όποιος γαβγίζει δυνατά, τσακώνεται με όλους και περιμένει ότι όλος ο ντουνιάς έχει υποχρέωση να μας κανακεύει επειδή γεννηθήκαμε στο καλό οικόπεδο.

Υπάρχουν κι άλλοι, που πιστεύουν ότι ο Σαμαράς δεν έχει αποκλειστική συνεργασία με την Παναγία για να επικαλείται την βοήθειά της. Και ότι η βοήθειά της δεν αποτελεί κυβερνητικό πρόγραμμα. Είναι οι ίδιοι που όταν είναι άρρωστοι πάνε στο γιατρό, δεν ανάβουν λαμπάδες στη μεγαλόχαρη, που εν τέλει έχει και σημαντικότερες δουλειές να ασχοληθεί από το έλλειμά του δημοσίου.

Υπάρχουν κι άλλοι, που πιστεύουν ότι οι συνδικάλιστές δεν έχουν το μονοπώλιο της κοινωνικής ευαισθησίας. Ότι κοινωνικά ευαίσθητος είναι αυτός που παράγει και που μοιράζεται, που δε ζητάει από το κράτος να του δώσει ειδικά προνόμια που θα τα πληρώνει η υπόλοιπη κοινωνιά, αυτός που πληρώνει τους φόρους του, αυτός που δε νομίζει ότι οι δρόμοι του ανήκουν για να διεκδικεί το επίδομά τους, αυτός που πληρώνει τη νύφη τελικά.

Υπάρχουν κι άλλοι, που βρίσκουν άδικο να έχουμε ένα εκατομμύριο άνεργους στον ιδιωτικό τομέα χωρίς να ανοίξει μύτη στο ευρύτερο δημόσιο, που εν τέλει είναι και η πηγή του ελλείματος. Που βρίσκουν αδιανόητο να ξοδεύουμε περισσότερα απ’όσα έχουμε, ακόμα και τώρα, που δεν αντέχουν άλλο να πληρώνουν την αιμορραγία του κράτους για να μη χαθεί το επίδομα κάποιου συνδικαλιστή.

Υπάρχουν κι άλλοι, που έχουν φρικάρει με την πλήρη έλλειψη ορθολογικού διαλόγου, που κοντεύουν να ξεράσουν με τις λαικιστικές και εθνικιστικές κορώνες που ακούνε, που κοντεύουν να πάθουν εγκεφαλικό με τους τηλεμαϊντανούς, τις τραγουδίστριες και τα ανεπάγγελτα βόδια που βλέπουν να μπάινουν στη βουλή και να κάνουν κουμάντο. Που κοιτουν τη βουλή, τους διοικητές των δημόσιων οργανισμών, αυτούς που διμορφώνουν κοινή γνώμη στα μήντια, και σκέφτονται “εγώ στην εταιρία μου αυτόν δεν τον προσλάμβανα ούτε να καθαρίσει τουαλέτες θα φοβόμουν μη μας κλέψει το κωλόχαρτο”.

Υπάρχουν κι άλλοι, που θέλουν να κερδίσουν με τις δυνάμεις τους και όχι με λαμογιές και ζητιανιές. Που θέλουν να ψηφίσουν, όχι να καταψηφίσουν. Που θέλουν να κάνουν κάτι θετικό, όχι να σπάνε και να φέρνουν αντιρρήσεις σε οποιαδήοτε μεταρρύθμιση.

Που είναι όλοι αυτοί; Εκεί που ήμουν κι εγώ. Κάνουνε τη δουλειά τους. Κάνουνε μόκο. Αηδίασαν τόσο πολύ που ντρέπονται καν να πάρουν θέση. Μέχρι την τελευταία στιγμή πίστεψαν οτι μπορούν να μην αναμειχτούν. Η σιωπή τους τόσα χρόνια στέρησε την Ελλάδα από ένα ορθολογικό αντίβαρο στο δημόσιο διάλογο.

Έχουμε ευθύνη που αφήσαμε κενή την εστία. Έχουμε ευθύνη που δηλητηριάστηκε η πολιτική σκέψη στην Ελλάδα, που την αφήσαμε να σαπίσει τόσο ώστε ο Καμμένος, ο Τσίπρας και οι Ναζί, να μην φαίνονται αποκρουστικοί, όπως θα έπρεπε αν ο δημόσιος διάλογος είχε υγειείς φωνές, ορθολογικές επιλογές.

Ξέρετε ποιοι είστε. Και ξέρετε, όπως ξέρω πια κι εγώ, ότι η στάση μας ως τώρα ήταν αφελής, ίσως ελιτίστικη, ίσως εγωιστική, εν τέλει λανθασμένη. Και ξέρετε ότι είμαστε στην παράταση και έχουμε φάει και τέσσερα γκολ. Έστω και οι λίγοι που είμαστε, αυτή τη φορά πρέπει να βγούμε να μετρηθούμε. Τουλάχιστον να μην πούμε ότι δεν προσπαθήσαμε.

Υπάρχει ένα κόμμα που δεν υπόσχεται διορισμούς, αντίθετα επιμένει να μειωθεί το κράτος ν’ανασάνουμε. Που δεν ονειρεύεται τη βόρεια κορέα και επιμένει να κάνουμε αυτό που κάνουν οι ανεπτυγμένες κοινωνίες του κόσμου. Που δεν τα ρίχνει σε διεθνείς συνομωσίες και εξωγήινους και μας λέει ότι μόνοι μας θα βγούμε από το λάκκο που σκάψαμε. Που δεν ψάχνει λεφτά στις ρωσίες και στα πετρέλαια, αλλά στην επιχειρηματικότητα και την αξιοποίηση των δικών μας ικανοτήτων. Που δε λαϊκίζει και μιλάει μόνο με πολιτικές και οικονομικές προτάσεις. Που δεν απαρτίζεται απο το κατακάθι της κοινωνίας αλλά από επαγγελματίες, από πολίτες. Που δεν τα μασάει, ακόμη κι αν αυτό κοστίζει ψήφους. Που είναι αρκετά ξεροκέφαλο για να μην ξεφτιλιστεί εκ των υστέρων και αλλάξει αυτά που σήμερα λέει. Αυτό το κόμμα, το μόνο που πληροί αυτές τις προϋποθέσεις είναι η Δράση, του Στέφανου Μάνου.

Αυτές τις εκλογές θα πάω και θα τους ψηφίσω. Και το λέω δημόσια γιατί νομίζω υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα που εδώ και χρόνια πιστεύουν και ιδιωτικά λένε όλα όσα η Δράση υποστηρίζει, αλλά νομίζουν είναι μόνοι τους, νομίζουν είναι μάταιο, νομίζουν είναι ντροπή να πολιτικοποιηθείς.

Αν διάβασες τα παραπάνω και σου θυμίζουν κάτι, κοίταξε τη δράση πιο προσεκτικά και δες μήπως τελικά υπάρχει ένα κόμμα που σε εκφράζει. Και αν έχεις μπλόγκ, και συμφωνείς, γράψε κι εσύ γιατί θα ψηφίσεις Δράση. Αν δεν έχεις κάνε share αυτό ή κάποιο από τα πολλά άρθρα σοβαρών συμπολιτών σου που δηλώνουν την υποστήριξή τους.

Θα σου πούν ότι ο Μανος είναι γραφικός. Γραφικός γιατί τόσα χρόνια λέει τα αυτονόητα και όλοι τον γράφουν. Θα σου πουν γιατί δεν συνεργάστηκε με τη Ντόρα και ότι η ψήφος σου θα πάει χαμένη, λες και η συνεργασία με τη Ντόρα είναι προϋπόθεση για να νομιμοποιηθεί ένα φιελελέυθερο κόμμα. Θα σου πουν πολλά, αλλά όσο τ’ακούς τόσο δε θα βρίσκεις ένα επιχείρημα που μιλάει για την πολιτική και οικονομική θέση της Δράσης. Θα βρίσκεις τις ίδιες μπουρδολογίες, μού’πες-σου’πα και κακεντρέχειες. Τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία. Σε αυτές τις εκλογές πρέπει να ψηφίσουμε on the issues όπως λένε οι Αμερικάνοι. Να ψηφίσουμε αυτούς που με λόγια και με πράξεις υποστηρίζουν μία πολιτική που πιστεύουμε είναι η σωστη. Άν είσαι ένας Ευρωπαϊστής, φιλελεύθερος (δεν είναι κακή λέξη, μη ντρέπεσαι), ρεαλιστής, νομοταγής πολίτης που θέλει με τις δυνάμεις του να παράγει ευημερία, αξίζει να ξεχάσεις τις προκαταλήψεις σου και να διαβάσεις τι λέει η Δράση.

Ναι φαίνονται λίγο σπασίκλες, ειδικά ο Μάνος. Γι’αυτό θα τους ψηφίσω. Γιατί εδώ που φτάσαμε δε θα μας ξελασπωσουν τα σούργελα και οι τσάμπα μπαγκες. Οι σπασίκλες θα μας ξελασπώσουν, αυτούς να φοβάστε λαμόγια. (κλέβω την έκφραση από το εξαιρετικό άρθρο του Αρίστου Δοξιάδη)

Θα σωθεί η Ελλάδα αν βγεί η Δράση στη βουλή; Όχι. Αλλά θα υπάρχει και κάποιος που λέει αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Θα υπάρχει η φωνή της λογικής και της σύνεσης που απουσίαζε. Θα ανοίγεις το κανάλι της βουλής, που το χρυσοπληρώνεις ούτως η άλλως, και θα υπάρχει και κάποιος νάκούσεις που δεν είναι εντελώς καραγκιόζης. Και θα τον ακούσουν περισσότεροι. Και ίσως έτσι δημιουγηθεί ένα νέο αφήγμα για το μέλλον της χώρας. Σε λίγα χρόνια που η μιζέρια θα είναι πιο σκληρή, που ο Καμμένος δεν θα έχει βρει ακόμα πολλά πετρέλαια, που η Χρυσή Αυγή θα τραμπουκίζει τους ίδιους αφελείς που την ψήφισαν, που η τελευταία ιδιωτική επιχείρηση θα κλείνει πληρώνωντας φόρους για να βγούν τα οδοιπορικά των συνδικαλιστών στη ΔΕΗ, που η Παπαρήγα θα στέλνει συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον τελευταίο κομμουνιστή δικτάτορα, που ο Τσίπρας θα κοιτάει σα νέρωνας την Αθήνα να καίγεται και που το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ θα διορίζουν κάτι τελευταίους που ξεμείνανε, ελπίζουμε ότι οι συγχισμένοι Έλληνες θα ψάξουν για μια άλλη επιλογή. Ας φροντίσουμε να υπάρχει.

Οι μικροί

Του Κωνσταντίνου Αλεξάκου*

Έχω 300 λέξεις, και θα τις χρησιμοποιήσω με οικονομία.

Πρώτο, η χώρα πρέπει να αλλάξει. Αν δεν συμφωνείτε, μην συνεχίσετε να διαβάζετε. Αυτό το άρθρο δεν είναι για εσάς.

Δεύτερο, σε αυτές τις εκλογές πρέπει να δουλέψουν οι ψηφοφόροι πιο σκληρά από τους υποψήφιους. Είναι αποφασιστικής σημασίας να ξεχωρίσουν τις συναισθηματικές ρητορείες (και είναι πολλές), από τις πραγματικές προθέσεις των ρητόρων. Το παρελθόν των περισσοτέρων είναι τουλάχιστον ενδεικτικό, μπορεί να βοηθήσει.

Τρίτο, η επόμενη κυβέρνηση θα είναι συνεργασίας. Είναι ίσως η πρώτη φορά, που μπορεί μία σχετικά μικρή ομάδα του πληθυσμού να ορίσει υπουργό. Θυμίζω το (κακό) παράδειγμα του ΛΑΟΣ στην τελευταία κυβέρνηση, με την σκέψη ότι μπορείς με την ψήφο σου να είσαι μέρος ενός καλύτερου παραδείγματος.

Τέταρτο, οι ακρότητες είναι μέρος του ελληνικού προβλήματος. Η ενίσχυση ακραίων έως αντιδημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων θα τιμωρήσει μόνο όσους επιθυμούν περισσότερη δημοκρατία, ισονομία και χρηστή διοίκηση. Οι χούντες, αριστερές ή δεξιές, διαλύουν τα έθνη. Δεν τα αναγεννούν.

Πέμπτο, δεν είναι αξιόπιστη η πρόταση αλλαγής ενός παρωχημένου συστήματος από ένα συντηρητικό. Και τα σημερινά κόμματα είναι στην πλειοψηφία τους συντηρητικά. Δεν θέλουν και δεν μπορούν να αλλάξουν κάτι. Οι μειοψηφίες προοδευτικών εντός τους, δεν είναι αρκετές για να οδηγήσουν σε λύσεις - το είδαμε. Ενισχύστε τους αν και εφόσον τους επιλέξετε κάποιο τέτοιο κόμμα, αλλά μην τα βάλετε μαζί τους αν δεν τα καταφέρουν.

Έκτο. Και σε αυτές τις εκλογές δεν υπάρχει ισότητα των όπλων. Η Δράση αναγκάστηκε να πάει στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να επιβάλλει δικαστικά στην κυβέρνηση την δημοκρατικότερη διανομή του προεκλογικού χρόνου. Υπολείπεται φυσικά των δεκάδων εκατομμυρίων κρατικού χρήματος που έλαβαν “οι μεγάλοι”, με σκοπό να παραμείνουν μεγάλοι.

Έβδομο και τελευταίο. Την ημέρα των εκλογών όλα τα κόμματα είναι "μικρά". Εσύ αποφασίζεις το ποιοι, με ποιους και το γιατί. Είσαι το κράτος σου, άλλαξε το.

Είσαι πολίτης, όχι πελάτης.

---

* Ο Κωνσταντίνος Αλεξάκος είναι υποψήφιος με τη Δράση/Φιλελεύθερη Συμμαχία στην Α' Αθήνας

Έχει ο καιρός γυρίσματα

Του Στρατή Κατάκου

Ο πληθωρικός και επίμονος φίλος Γιώργος Καισάριος μας έχει βομβαρδίσει τις τελευταίες μέρες με το άρθρο του "Υπευθυνότητα σημαίνει υπέρβαση". Το άρθρο, κατά τη γνώμη μου, δεν εκφράζει μόνο τις προσωπικές απόψεις του αρθρογράφου αλλά συνοψίζει και διερμηνεύει τα βασικά επιχειρήματα του πολιτικού του χώρου. Και μάλιστα επειδή είναι προσωπικό μπορεί να λέει πιό άμεσα και ειλικρινά αυτά που οι επίσημες ανακοινώσεις δεν λένε. Σε αυτό αφού περιγράφει παραστατικά τον παραλογισμό, την παραπλάνηση και τη μισαλλοδοξία όλου σχεδόν του πολιτικού συστήματος, συνοψίζει προσφυώς: 

"...Η επόμενη Βουλή, αν έχουμε από τη μια κυβέρνηση των αδιόρθωτων (Σαμαράς-Βενιζέλος) και από την άλλη Καμμένο, ΣΥΡΙΖΑ, Χρυσή Αυγή, ΛΑΟΣ, ΚΚΕ και ΔΗΜΑr με 120-130 βουλευτές, θα είναι κόλαση." 

Στη συνέχεια απευθύνεται στους υπεύθυνους πολίτες και επιχειρηματολογεί ως εξής: 

"...Αυτή τη στιγμή, οι υπεύθυνοι πολίτες που θέλουν αλλαγές και έχουν βαρεθεί τον λαϊκισμό, την ανευθυνότητα και τον σάπιο λόγο, θα πρέπει να στηρίξουν τη Δημοκρατική Συμμαχία για να γίνουμε ένας πόλος αντίστασης στην λαίλαπα του λαϊκισμού που πλησιάζει. 

Οι υπεύθυνοι πολίτες που θέλουν αυτές τις αλλαγές αλλά σκοπεύουν να ψηφίσουν άλλα, πολύ μικρότερα, κόμματα που επίσης θέλουν αυτές τις αλλαγές (και ομιλώ για τη Δημιουργία Ξανά και τη Δράση – Φιλελεύθερη Συμμαχία), θα πρέπει να πάρουν ορισμένες κρίσιμες αποφάσεις. 

Δεν θα είχα το δικαίωμα να το ζητήσω αυτό από τους ψηφοφόρους των δυο αυτών μεταρρυθμιστικών κομμάτων αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Διότι αν και τα τρία κόμματά μας έδειχναν ότι θα έμπαιναν στη Βουλή με ένα ποσοστό 4-6% το κάθε ένα, τότε αυτόματα θα υπήρχε αυτός ο πόλος αντίστασης και μάλιστα σε μια κρίσιμη μάζα και δεν θα μπορούσα να απευθύνω πρόσκληση σε αυτούς τους πολίτες που σκέφτονται να ψηφίσουν Δημιουργία Ξανά και Δράση – Φιλελεύθερη Συμμαχία να ψηφίσουν εμάς. 

Αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η πραγματικότητα των αριθμών μας λέει ότι μόνο η Δημοκρατική Συμμαχία, αντικειμενικά, μπορεί να μπει στη Βουλή. Ως εκ τούτου μόνο η Δημοκρατική Συμμαχία, σ’ αυτή την κρίσιμη για το μέλλον ΟΛΩΝ ΜΑΣ εκλογή τουλάχιστον, μπορεί να προσφέρει αυτόν τον πόλο αντίστασης απέναντι στη λαίλαπα του λαϊκισμού που πλησιάζει. Οι υπεύθυνοι πολίτες που θέλουν αλλαγές και θέλουν να ακούσουν έναν υπεύθυνο λόγο, θα πρέπει να πάρουν μια πολύ δύσκολη απόφαση..." 

Ελα όμως που όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις (η ρημάδα η 'πραγματικότητα των αριθμών' που αποτελεί το βασικό επιχείρημα του Γ.Κ.) τον διαψεύδουν και δείχνουν τη συνεργασία Δράσης-Φιλελεύθερης Συμμαχίας με υψηλότερα ποσοστά και πολύ καλύτερη δυναμική και τάση από τη Δημοκρατική Συμαχία! Και μαζί με τους αριθμούς, τα ποιοτικά στοιχεία (δηλώσεις και υποψηφιότητες διανοουμένων, ακαδημαϊκών, επιχειρηματιών, ανθρώπων της κοινωνίας των πολιτών, bloggers ), δημιουργούν ένα υπέροχο κύμα που αλλάζει το κλίμα όχι μόνο στο μικρόκοσμό μας αλλά και ευρύτερα. Και μη μου πει κάποιος για πολιτικά, στατιστικά παιχνίδια με τις δημοσκοπήσεις γιατί δεν νομίζω να πιστεύει κανείς ότι το πολιτικό, μιντιακό σύστημα εχθρεύεται τη Ντόρα αλλά συμπαθεί το Μάνο. Εδώ πάει το 'έχει ο καιρός γυρίσματα'. Η λογική του άρθρου, πριν ακόμα στεγνώσει το μελάνι του, οδηγεί στην αντίθετη κατεύθυνση την ψήφο των υπεύθυνων πολιτών. Θα μπορούσα λοιπόν να προσυπογράψω το παραπάνω απόσπασμα του Γ.Κ. αλλά όπου έχει Δημοκρατική Συμμαχία να βάλω Δράση-Φιλελεύθερη Συμμαχία. 

Θα μπορούσα.... αλλά δεν θα το κάνω. Γιατί τελικά, η λογική της χαμένης ψήφου ή της αρνητικής ψήφου ή της ψήφου διαμαρτυρίας και 'αντίστασης', είναι μια λογική παλαιοκομματική, είναι ένα πολιτισμικό απομεινάρι του παλιού (που θα λεγε και ο Ράμφος), που δείχνει έλλειψη εμπιστοσύνης στις ατομικές δυνατότητες και αδυναμία ορθολογικών επιλογών. Και αυτά τα δύο, η εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του καθένα χωριστά και η δυνατότητα και η θέληση για ορθολογικές επιλογές ανεξάρτητα του τί κάνουν οι άλλοι, αυτά τα δύο λοιπόν είναι τα βασικά κοινωνιολογικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά για την πραγματική υπέρβαση. 

Θα προτείνω λοιπόν αντί για μικροκομματικά παιχνίδια και απλοϊκά, παλαιοκομματικά διλήματα, να διευρύνουμε μαζί το ακροατήριο των υπεύθυνων πολιτών, να δυναμώσουμε, συνηχώντας, τον ψίθυρο της λογικής, να υπερασπίσουμε από κοινού τις συκοφαντημένες ιδέες της ατομικής ελευθερίας. Όπως κάνουν καιρό τώρα, επίμονα, συστηματικά, αθόρυβα, η Δράση και η Φιλελεύθερη Συμμαχία, σε θεσμικό, ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο. Και μόνον έτσι, είναι πολύ πιθανό να έχουμε επιτέλους κάποιες αισιόδοξες εξελίξεις στην επόμενη βουλή και κυρίως στο μέλλον.

Ο Στέφανος Μάνος στο protagon.gr

Η ψήφος μου

Αναδημοσίευση από "Το ελληνάκι"

Αν δεις και παλαιότερες προεκλογικές αναρτήσεις μου, πάντα δίνω έμφαση στη σημασία των εκάστοτε εκλογών. Όχι λόγω της κρισιμότητας της χρονικής περιόδου που διανύουμε τα τελευταία 3 χρόνια, αλλά γιατί η στιγμή μπροστά στην κάλπη είναι η στιγμή που αφήνουμε όλοι τα λόγια και τις αμπελοφιλοσοφίες και περνάμε στο διά ταύτα. Η στιγμή που σωπαίνουν όλες οι κραυγές, οι αγανακτήσεις, οι «επαναστάτες» και οι «σωτήρες», οι πολιτικές τακτικές, οι ελιτίστικες ιδεολογίες, τα τσιτάτα κλισέ από τους απανταχού «ειδήμονες», και ο καθένας από εμάς στέκεται ενώπιος του εαυτού του και των ευθυνών του. Πίσω από το παραβάν που βάζεις την ψήφο σου στο φακελάκι, γνωρίζεις ότι εκείνη τη στιγμή, μόνος σου παίρνεις την οποιαδήποτε απόφαση, και με πλήρη ευθύνη, την καταθέτεις στην υπόλοιπη κοινωνία. Αυτό το 0,00001% που σου αναλογεί, αποκτά σάρκα και οστά.

Όσοι απαξιώνουν την εκλογική διαδικασία, στην ουσία απαξιώνουν το δικαίωμα αυτής της κατάθεσης. Είτε επειδή είναι πιο εύκολο και βολικό να απαξιώνουν από το να συνθέσουν την δική τους πολιτική άποψη, είτε επειδή δεχόμενοι ότι οι συνδυασμοί που εκπροσωπούν τις δικές τους ιδεολογίες, δεν θα συγκεντρώσουν σημαντικά ποσοστά, ξεπέφτουν στην άκρως ελληναρίστικη συμπεριφορά του «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Ξεχνάνε ότι για αυτό το δικαίωμα της ψήφου, ιστορικά, έχει χυθεί αίμα και έχουν γίνει διαδηλώσεις μαζικότερες και από τα πιο τρελά όνειρά τους. Μιλάνε για κοινωνική αλληλεγγύη και σεβασμό στην δημοκρατία, όταν οι ίδιοι αδυνατούν να σεβαστούν τις διακριτές ψήφους της πλειοψηφίας. Προφανώς, σύμφωνα με τη δική τους αντίληψη, δίκαιη και δημοκρατική κοινωνία είναι αυτή που συμπλέει μόνον με τις δικές τους απόψεις, ενώ όλοι οι άλλοι είναι εξαπατημένοι, ή ανόητοι, ή κομφορμιστές ή γενικώς κάποιο άλλο υποδεέστερο είδος πολίτη.

Κάπου σε αυτό το σημείο βρίσκεται κρυμμένο και το «μυστήριο» της νεοελληνικής αριστεράς, που έχει καταντήσει να είναι το ίδιο ολοκληρωτική στις νοοτροπίες της με την ακροδεξιά. Κάπου εκεί έχει χαθεί και το παιχνίδι της πραγματικής αμφισβήτησης του συστήματος. Διότι, αν η αριστερά (με εξαίρεση το σταλινικό κομμάτι της), υποτίθεται ότι πρεσβεύει το επαναστατικό, το ανατρεπτικό και το μεταρρυθμιστικό, τότε στη δική μας περίπτωση θα πρέπει να μιλάμε για πλήρη απουσία οποιουδήποτε πραγματικά αριστερού σχηματισμού στην ελληνική πολιτική σκηνή. Μοναδική συνέπεια στις ολοκληρωτικές απόψεις της παραδοσιακής, σταλινικής αριστεράς, κατέχει το ΚΚΕ και κάποιες αφελείς φοιτητικές κυρίως ομάδες που προσπαθούν σώνει και καλά να διαχωρίσουν την μαρξιστική θεωρία από την πραγματικότητα της ιστορίας.

Εκεί κάπου έγκειται και η εμπάθεια που δείχνω ανά καιρούς στις δημόσιες και επίσημες τοποθετήσεις αριστερών κομμάτων, ή διαφόρων κινημάτων που στηρίζονται από αυτά. Στο γεγονός, δηλαδή, ότι οι εμμονές της αριστεράς για συγκρουσιακές συνθήκες ανά πάσα στιγμή με το σύστημα, αψηφούν τον ολοκληρωτισμό που πρεσβεύουν αυτές οι εμμονές επί της ουσίας σε διάφορες χρονικές περιόδους. Στην ανάγκη για ενδυνάμωση της οικονομίας, η νεοελληνική αριστερά απαντά με σαμποτάζ της οικονομίας. Στην ανάγκη για ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών, η νεοελληνική αριστερά απαντά με κρεμάλες. Στην ανάγκη για αποβολή των συνδικαλιστικών συντεχνιών από το Δημόσιο, η νεοελληνική αριστερά απαντά με τη στήριξη αυτών των συντεχνιών. Στην ανάγκη για αναβάθμιση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η νεοελληνική αριστερά επιμένει στη συνεχή υποβάθμισή της, κτλ.

Αυτή η ασυνέπεια με την πραγματικότητα παίζει και τον ρόλο της στην απότομη άνοδο της ακροδεξιάς. Η ισοπέδωση των πάντων, η αδυναμία διαχωρισμού σωστών και λανθασμένων κυβερνητικών αποφάσεων, καθώς και η απαξίωση κάθε δημοκρατικού θεσμού της χώρας, εκτός από τις καιροσκοπικές βλέψεις της νεοελληνικής αριστεράς, βοηθά και στην δημιουργία ολοκληρωτικών αντιλήψεων οι οποίες ξαφνικά «κουμπώνουν» εύκολα στις συνειδήσεις πολλών ανθρώπων. Οι φοβίες μου για την εξέλιξη του κινήματος των αγανακτισμένων, του ιδεολογικού μείγματος που ξεπήδησε και της σταδιακής εξέλιξης της νοοτροπίας της ισοπέδωσης, δεν μου δημιουργούν κανένα αίσθημα δικαίωσης, αλλά έντονη ανησυχία για τις κοινωνικές εξελίξεις που επέρχονται και τις κυρίαρχες νοοτροπίες που θα νομιμοποιηθούν άτυπα στην κοινωνία μας.

Η λαϊκή δεξιά που εκφράζεται από τους πολιτικούς σχηματισμούς της Νέας Δημοκρατίας και των «Ανεξάρτητων Ελλήνων», ποτέ δεν ήταν τόσο κοντά ιδεολογικά με την Χρυσή Αυγή και τον ΛΑΟΣ, όσο σήμερα. Ο κ. Καμένος, στις δημόσιες τοποθετήσεις του έχει πάντα ανεβασμένο τόνο φωνής, ενώ έχει μάθει να ακροβατεί περίτεχνα μεταξύ λέξεων και όρων όπως «δωσίλογοι», «χούντα», «προδότες», «κρεμάλες». Επενδύει στον συναισθηματισμό, την οργή και την απόγνωση εις βάρος της ψύχραιμης λογικής, με όρους μίσους, αυτοδικίας και φτηνής συνωμοσιολογίας που συμπίπτει σε πολλά σημεία με τη νεοελληνική αριστερά. Ο κ. Σαμαράς χρησιμοποιεί την ίδια φρασεολογία και τόνο φωνής που χρησιμοποιεί εδώ και αρκετούς μήνες. Η φωνή της «θιγμένης μαγκιάς» αντί της σαφούς πολιτικής τοποθέτησης. 

Τα δύο μεγάλα κόμματα δεν διαφοροποιούνται σε κάτι. Η γνωστή επικοινωνιακή τακτική της τελευταίας 30ετίας είναι και πάλι εδώ. Η Νέα Δημοκρατία επενδύει στην αμνησία του εκλογικού σώματος, και το ΠΑΣΟΚ στην ξαφνική επιφοίτηση που ως δια μαγείας θα μεταμορφώσει την πλειοψηφία των παραδοσιακών καιροσκοπικών στελεχών του σε υπεύθυνους και σοβαρούς πολιτικούς. Σχεδόν ανύπαρκτη αυτοκριτική, και φυσικά μηδενική ανάληψη ευθυνών, κυρίως από την μεριά της ΝΔ για την οικονομική κατάσταση της χώρας και κυρίως από το ΠΑΣΟΚ για την ανικανότητα μεταρρυθμιστικής διακυβέρνησης.

Δεν υπάρχει δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Αυτά είναι επινοήσεις καιροσκόπων, από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Όσο αφελές είναι να στηρίζεις τα δύο μεγάλα κόμματα για να δηλώσεις την «μνημονιακή» σου θέση, τόσο άτοπο είναι να στηρίζεις μικρότερα κόμματα που λανσάρουν την ατζέντα τους επενδύοντας στον αντιμνημονιακό συναισθηματισμό, χωρίς στην ουσία να έχουν κάποια ρεαλιστική πρόταση. Το πραγματικό δίλημμα είναι πολύ πιο απλό και σαφές. Σε μία «καμένη» χώρα θέλουμε να συνεχίσουμε να φωνάζουμε, να βρίζουμε και να μουντζώνουμε προς πάσα κατεύθυνση ή θέλουμε να δούμε με ποιες διαδικασίες, και με ποιες έμπρακτες ενέργειες θα καθαρίσουμε πρώτα τα καμένα και μετά θα την ξαναφτιάξουμε με καλύτερα και ανθεκτικότερα δομικά υλικά;

Σε αυτές τις εκλογές, δεν διακυβεύεται μόνον η υπευθυνότητα που πρέπει να δείξουμε ως κοινωνία και η συμμετοχή μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια, αντί της βαλκανο-μεσανατολικής απομόνωσης. Διακυβεύεται η απόφασή μας να κινηθούμε προς τα εμπρός ή να γυρίσουμε πολλές δεκαετίες πίσω. Να είμαστε ρεαλιστές προοδευτικοί ή μοιρολάτρες συντηρητικοί. Να κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις που παλεύουμε δεκαετίες τώρα ή να παραμείνουμε στις παλιές βολικές συνθήκες που ευνοούν τον «ιδιώτη» και όχι τον πολίτη.

Στην πορεία της πολιτικής μου σκέψης, πάντα κινιόμουν στο φάσμα που χαρακτηρίζει και την καθημερινή μου λογική. Αυτή της αμφισβήτησης και της επαναξιολόγησης βάσει νέων γνώσεων ή εμπειριών, κρατώντας πάντα «ανοιχτά» μυαλά. Ξεκινώντας με μία ευρύτερη αμφισβήτηση των πάντων στις μετεφηβικές μου εξάρσεις, βρήκα ένα βολικό καταφύγιο στον αναρχισμό, που αργότερα μετουσιώθηκε σε μία στροφή προς «αριστερές» ανησυχίες που με τη σειρά της έδωσε πρόσφορο έδαφος για να ασπαστώ τις αρχές και τις αξίες του κλασσικού φιλελευθερισμού.

Και πάλι όμως, σύντομα ανακάλυψα τις παγίδες και τα αδιέξοδα που δημιουργούν τόσο σαφή ιδεολογικά όρια, όχι μόνον στην πολιτική, αλλά και στην ανθρώπινη σκέψη γενικότερα. Οι ταμπέλες που με τόση ευκολία κολλάει ο ένας στο κούτελο του άλλου, αποδεικνύουν αυτή την αδυναμία που έχουμε γενικότερα να αναγνωρίζουμε την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης σκέψης, και αντί να προσπαθούμε να την κατανοούμε, τελικά να την οριοθετούμε βάσει της υποκειμενικής μας αντίληψης. Κοινωνικά και ανθρώπινα προβλήματα που θα μπορούσαν να έχουν πολιτική επίλυση, συχνά περιπλέκονται περισσότερο ή οδηγούν στην αποδόμηση της κοινωνικής συνοχής, ακριβώς λόγω αυτής της εμμονής μας να προσάπτουμε ταμπέλες. Οι δεξιοί έχουν εθνική/φυλετική συνείδηση, και οι αριστεροί ταξική. Και οι δύο ξεχνάνε το τελικό ζητούμενο σε κάθε κοινωνία που είναι η πανανθρώπινη συνείδηση.

Υπάρχει πιο επαναστατικό από το να μην καπελώνεσαι από δημαγωγούς, «-ισμούς», σφιχτές πολιτικές γραμμές και απαρχαιωμένα μανιφέστο, αλλά αντ’ αυτού συνεχώς να αμφισβητείς και να θέτεις τις δικές σου προτάσεις; Υπάρχει πιο προοδευτικό από το να παραδέχεσαι λάθη και να αναθεωρείς προς πιο ολοκληρωμένες και ρεαλιστικές ιδέες; Πόσοι άραγε από τους «προοδευτικούς» πολιτικάντηδές μας έχουν σαφή πολιτική θέση, και για χάρη της πραγματικής προόδου δεν υπολογίζουν το πολιτικό κόστος εμμένοντας στις απόψεις τους; Ποιοι έχουν την «επαναστατικότητα», να μιλάνε με πικρές αλήθειες στο εκλογικό σώμα, επενδύοντας στην ορθή σκέψη του τελευταίου και όχι στον εύκολο συναισθηματισμό;

Με όλες αυτές τις σκέψεις, και προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τα αδιέξοδα που προβάλλει η σημερινή πολιτική σκηνή και η αποπροσανατολισμένη και εξουθενωμένη κοινωνία, ίσως είναι από τις λίγες, ενδεχομένως ανεπανάληπτες, στιγμές που θα προσέλθω στην κάλπη με σαφή εικόνα για την ψήφο μου. Με γνώμονα την απέχθειά μου στον καιροσκοπισμό, την μιζέρια, τον ολοκληρωτισμό, την επένδυση στον συναισθηματισμό, την συνομωσιολογία, την ταμπελοποίηση ιδεολογιών, την στοχοποίηση ανθρώπων βάσει κοινωνικής τάξης ή εθνικότητας, και την ανάγκη για άμεση ανοικοδόμηση της χώρας βάσει ουσιαστικών και βαθέων μεταρρυθμίσεων που απεχθάνονται κυρίως οι βασικοί υπαίτιοι για την οικονομική κρίση. Με γνώμονα πρακτικές λύσεις, που πολλοί δεν τολμάνε καν να ξεστομίσουν στην Βουλή ή στον κόσμο επειδή φοβούνται πολιτικά και ιδεολογικά ταμπού του προηγούμενου αιώνα.

Σε αυτές τις εκλογές θα στηρίξω το ενωτικό σχήμα «Δράση – Φιλελεύθερη Συμμαχία». Και ο λόγος που το δηλώνω δημοσίως σχετίζεται άμεσα με τις αγωνίες που προανέφερα αλλά κυρίως με την ανάγκη που πιστεύω ότι υπάρχει να δημιουργηθεί ένας, έστω «αχνός» πόλος ορθολογισμού και μεταρρυθμιστικής δυναμικής με σταθερή παρουσία, που θα συσπειρώσει τους αισιόδοξους και ρεαλιστές που έχουν απομείνει σε αυτή τη χώρα. Είναι τραγικό να βλέπουμε νέα παιδιά να δηλώνουν με καμάρι ότι θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή ή ΚΚΕ. Είναι τραγικό να βλέπουμε ενήλικες να καταθέτουν την πολιτική τους πρόταση μιλώντας για την «μαγκιά» του Καμμένου, και του Σαμαρά. Είναι εξευτελιστικό για έναν ολόκληρο λαό να αναμασάει θεωρίες συνομωσίας και να κατακλύζεται από ξενοφοβία, εσωστρέφεια και απόγνωση, υπερψηφίζοντας τα κόμματα που επενδύουν σε αυτά τα στοιχεία. Είναι υποτιμητικό για τη νοημοσύνη μας, όλες αυτές οι φωνές να κατακλύζουν τον δημόσιο λόγο, ενώ όλοι οι υπόλοιποι να σιωπούμε, μην τυχόν και νοιώσουμε σεσημασμένοι.

Κινούμενος ανάμεσα στο σκεπτικό του Απόστολου Δοξιάδη, την άποψη του Στέλιου Ράμφου («Όλα τα κόμματα πλην της Δράσης του Στέφανου Μάνου είναι συντηρητικά. Γι’ αυτό η Δράση δεν εμφανίζεται ποτέ στις δημοσκοπήσεις» - ΝΕΤ 26/2/12), την πρόσφατη τοποθέτηση του Γιώργου Προκοπάκη, καθώς και πολλών άλλων ανθρώπων που έχω σε υψηλή εκτίμηση, νοιώθω για πρώτη φορά τη σιγουριά να μιλήσω ανοιχτά για την ψήφο μου. Δεν σκοπεύω ούτε να ενταχθώ πολιτικά, ούτε να στηρίζω το συγκεκριμένο κόμμα εσαεί. Μιλώντας για το παρόν όμως, όλες οι ενδείξεις δείχνουν προς αυτή την πολιτική κατεύθυνση. Κάποιες φρούδες ελπίδες για ενότητα του προοδευτικού και μεταρρυθμιστικού χώρου διαψεύστηκαν, και ρεαλιστικά μιλώντας, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για αισιοδοξία, αλλά αν μη τι άλλο ο καθένας είναι και πρέπει να δρα ως υπεύθυνος για τις πράξεις του.

  

Οι συνθήκες, άλλωστε είναι τόσο ρευστές, που εάν ολόκληρη η ελληνική κοινωνία δεν ξεπέσει σε μία μαζική «χρεοκοπίστικη» μοιρολατρία και ξενοφοβική μιζέρια, ενδεχομένως να μείνει χώρος για νέα σχήματα με νέους και ορεξάτους ανθρώπους. Για την ώρα, θεωρώ ότι η Δράση-ΦΣ έχει συσπειρώσει αρκετούς ανά την Ελλάδα και αυτό αρκεί, έστω και αν είναι μόνο για αυτές τις εκλογές.

Η αγελαία ψήφος

Αναδημοσίευση από Protagon

Του Στέφανου Μάνου

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες έχυσαν ποταμούς δακρύων διάφοροι "ενδιαφερόμενοι" και "δημοσιογράφοι" για το ζήτημα της εκλογικής συνεργασίας Δράσης-Φιλελεύθερης Συμμαχίας και της Δημοκρατικής Συμμαχίας της κας Μπακογιάννη.

Με την επίσημη έναρξη  της προεκλογικής περιόδου και τις ασφυκτικές προθεσμίες που ισχύουν, η συνέχιση αυτής της συζήτησης δεν έχει πια κανένα πρακτικό νόημα.

Η Δράση σε συνεργασία με τη Φιλελεύθερη Συμμαχία συμμετέχουμε στις εκλογές με συνδυασμούς σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες απαρτιζόμενους από νέους ανθρώπους που θέλουν να προσπαθήσουν για το συλλογικό καλό και όχι για να ικανοποιήσουν ανόητες ματαιοδοξίες.

Ένα από τα επιχειρήματα που ακούστηκαν τις τελευταίες εβδομάδες  ζητάει απάντηση:

Λένε: Η χωριστή κάθοδος σημαίνει ότι ούτε η Δράση με τη Φιλελεύθερη Συμμαχία ούτε η ΔΗΣΥ θα συγκεντρώσουν το 3% των ψήφων και άρα θα μείνουν εκτός Βουλής. Συνεπώς, συνεχίζει ο συλλογισμός, η ψήφος μου στο ένα ή το άλλο κόμμα είναι χαμένη και άρα θα ψηφίσω Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ ή και κάτι άλλο! Πως σας φαίνεται αυτή η λογική;

Το υπονοούμενο είναι ότι μαζί Δράση και ΔΗΣΥ θα ξεπερνούσαμε το 3% οπότε θα ήμασταν άξιοι να δεχθούμε την πολύτιμη ψήφο.

Λένε: Ξέρω τι μου αρέσει ή ξέρω τι είναι καλό για την πατρίδα μου, αλλά δεν το υποστηρίζω διότι δεν βλέπω αρκετούς άλλους να το υποστηρίζουν. Η λογική του δεν μπορώ να απομακρυνθώ από το κοπάδι. Αυτός ο τρόπος σκέψης  δείχνει έλλειψη αυτοπεποίθησης. Παραίτηση. Ωχαδερφισμό. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης και η παραίτηση επενδύονται με ρασιοναλιστικά επιχειρήματα που λειτουργούν ως συγχωροχάρτι μιας ένοχης και συμβιβασμένης συνείδησης. Αναρωτιέμαι, δεν περνά από το μυαλό τους ότι αν υποστηρίξουν  ό,τι είναι καλό για την πατρίδα τους  ενδέχεται να πείσουν και άλλους να κάνουν το ίδιο και έτσι μαζί, να επιτύχουμε;

Είναι καιρός να προσπεράσουμε αυτό τον τρόπο σκέψης και να περιφρονήσουμε όσους προσπαθούν να τον επιβάλλουν. Η Δράση και η Φιλελεύθερη Συμμαχία απευθυνόμαστε σε εσάς  που πιστεύετε στις δυνάμεις σας. Σε εσάς που θέλετε να τα καταφέρετε στη ζωή χωρίς ρουσφέτια, χωρίς μέσο, χωρίς κόλπα, που το μόνο που ζητάτε από τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου είναι να πάψουν να ανακατεύονται στη ζωή σας και να βγάλουν από τα πόδια σας το βαρίδι του άθλιου σημερινού κράτους. Απευθυνόμαστε σε εσάς που ζητάτε  ένα περιβάλλον που θα ενδυναμώνει τις προσπάθειες σας, που θα σας επιτρέπει να απογειωθείτε.

Από τα πιο πάνω, ελπίζω να κατανοείτε γιατί το κεντρικό μας σύνθημα είναι "Πολίτες και όχι πελάτες". Γιατί σας καλούμε να δώσετε ψήφο εμπιστοσύνης στον εαυτό σας! Στον εαυτό σας, όχι σε εμάς.

Προσπαθούν να σας πείσουν ότι το δίλημμα στις εκλογές είναι μεταξύ των μνημονιακών και των αντιμνημονιακών δυνάμεων.  Αυτό το δίλημμα δεν χωράει τη Δράση και τη Φιλελεύθερη Συμμαχία. Μας αφήνει απ' έξω. Μνημονιακές είναι τάχα η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ.

Οι ίδιες δυνάμεις που κατέστρεψαν την Ελλάδα. Αντιμνημονιακές είναι όλες οι άλλες που ποτέ δεν άσκησαν κυβερνητική εξουσία και προδήλως δεν επιθυμούν να την ασκήσουν. Με αυτό το καλούπωμα του διλήμματος ωθούνται οι "συνετοί" να ψηφίσουν ξανά Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ επειδή δηλώνουν τώρα ότι πιστεύουν "στο ευρωπαϊκό παρόν και μέλλον της χώρας μας". Αναρωτιέμαι ποια σημασία έχει τι δηλώνουν όταν οι πράξεις τους είναι εκείνες που έφεραν τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας, οι πράξεις τους είναι εκείνες που δημιούργησαν το διακύβευμα παραμονή ή αποπομπή από την Ευρώπη. Καλούμαστε να πιστέψουμε τις σημερινές δηλώσεις τους και να λησμονήσουμε τις πράξεις της τελευταίας δεκαετίας. Τις πράξεις τους στη Βουλή μέχρι τη τελευταία ημέρα πριν από την

προκήρυξη των εκλογών!

Ελπίζω να μη παρασυρθείτε. Λέγεται ότι ο Αϊνστάιν όρισε την παραφροσύνη ως την επανάληψη του ίδιου σφάλματος με την ελπίδα ότι θα αλλάξει το αποτέλεσμα.

Τι είναι η Δράση και η Φιλελεύθερη Συμμαχία; Μνημονιακή ή αντιμνημονιακή; Συμφωνούμε με όλες τις  πρόνοιες του μνημονίου για διαρθρωτικές αλλαγές (άνοιγμα αγορών, ευελιξία, κλειστά επαγγέλματα, κ.λπ). Συμφωνούμε και υπερθεματίζουμε. Διαφωνούμε με τη δειλή προσέγγιση απέναντι στο κράτος. Θεωρούμε ότι το κράτος  πρέπει να μπει σε αυστηρή δίαιτα και να αποβάλλει κάθε περιττό λίπος, κάθε τι το περιττό. Θέλουμε να υπάρξουν πρωτογενή πλεονάσματα αμέσως. Λέμε όχι στις περικοπές των μισθών όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Υπάρχουν θαυμάσιοι και άξιοι υπάλληλοι που πρέπει να αναδειχτούν και να αμειφτούν ανάλογα με την απόδοσή τους. Κράτος σε αυστηρή δίαιτα και συγχρόνως κράτος που ενδυναμώνει και αναγνωρίζει τα καλά στελέχη του. Διαβάστε περισσότερα με ένα κλικ εδώ.

Την Ελλάδα τη θέλουμε, με όποιο κόστος, στην  Ευρώπη διότι αλλιώς, μόνη, θα κινδυνεύσει.

Επαναλαμβάνω: Δείξτε εμπιστοσύνη στις δυνατότητες σας, δώστε ψήφο εμπιστοσύνης στον εαυτό σας. Κάντε το σωστό. Ψηφίστε σοβαρά.

Στην κάλπη, διά της εις άτοπον απαγωγής

Αναδημοσίευση από την "Καθημερινή"

Του Απόστολου Δοξιάδη

Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα η προεκλογική περίοδος με κάνει ρεαλιστή. Θέλοντας και μη, βάζω νερό στο κρασί μου, παύω να οραματίζομαι το τέλειο και ψάχνω, με όσο φως υπάρχει, το μη χείρον. Ξεχνώ προσωρινά το όνειρο της ριζικής ανανέωσης της πολιτικής· ή, για να χρησιμοποιήσω το σχήμα που συνηθίζεται, παύω να αναζητώ τα χαρακτηριστικά του «νέου Ελευθερίου Βενιζέλου» στους υποψήφιους. Είναι όμως ανάγκη, αναρωτιέμαι, να πάω στο άλλο άκρο; Πρέπει σώνει και καλά ο ρεαλισμός να οδηγήσει από το ιδανικό στο άθλιο;

Κάνω λοιπόν μια απόπειρα να βγω από το αδιέξοδο, από ανάγκη προσωπική να αποφασίσω τι θα ψηφίσω. Κι αν την κοινοποιώ, δεν είναι για να καθοδηγήσω ή να συμβουλεύσω -δεν έχω τέτοιες ικανότητες ή φιλοδοξίες- αλλά για να νιώσω λιγότερη μοναξιά, να βρεθώ κοντά σε άλλους συμπολίτες, που ενώ φρίττουμε με την προοπτική της ανόδου αυτών που ο ιστορικός Βασίλης Παναγιωτόπουλος τόσο καίρια ονόμασε «χρεοκοπίστας», δηλαδή των λαϊκίστικων, φασιζόντων άκρων, αριστερού και δεξιού, δεν θέλουμε εν ονόματι της άμυνας σε αυτά να ψηφίσουμε ένα κόμμα που υποψιαζόμαστε ότι αύριο μεθαύριο θα μας κάνει να λέμε το γνωστό: «Δεν έκοβα καλύτερα το χέρι μου;».

Για να προχωρήσω, θέλω να καταλάβω πρώτα τι σημαίνει «νέος Ελευθέριος Βενιζέλος» πέρα από πρόσωπα, πώς ορίζεται δηλαδή αφηρημένα η σωστή ηγεσία. Προστρέχω για βοήθεια σε ένα βιβλίο που με εντυπωσίασε βαθιά, δυστυχώς αμετάφραστο στα ελληνικά, το «Νους των ηγετών» (Leading Minds), του μεγάλου γνωσιακού ψυχολόγου Χάουαρντ Γκάρντνερ. Εφαρμόζοντας τα όσα γνωρίζει για τον ανθρώπινο νου, ο Γκάρντνερ καταλήγει ότι αυτό που διαφοροποιεί τους μεγάλους ηγέτες από τους ελάσσονες βρίσκεται στην κεντρική αφήγηση (story) που προβάλλουν, που πρέπει να υπακούει σε τρεις αρχές: να συμπυκνώνει σε κατανοητή μορφή το όραμα που έχει ανάγκη η χώρα· να αντιτίθεται σε άλλες, κρατούσες αντι-αφηγήσεις, τις οποίες ο ηγέτης θεωρεί βασικό εμπόδιο στη δική του· τέλος -η τρίτη αρχή είναι και η βασικότερη- ηγέτης δεν αρκεί να κηρύττει αλλά πρέπει να ενσαρκώνει ο ίδιος, με τον βίο και το έργο, την αφήγησή του.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είναι λαμπρό παράδειγμα της θεωρίας. Κι αυτό γιατί η δύναμή του δεν ήταν μόνο η αφήγησή του, που άλλωστε δεν ήταν πρωτότυπη (αποτελούσε παραλλαγή της Μεγάλης Ιδέας), ούτε απλώς ότι πολέμησε την αντι-αφήγηση της «πτωχής αλλά τιμίας Ελλάδος» (είχε επιχειρηθεί και το 1897, οδηγώντας σε εθνική ατίμωση), όσο ότι ενσάρκωνε την αφήγησή του ο ίδιος, με τον καλύτερο τρόπο, με τον ρόλο του στην επανάσταση του Θέρισου και στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Κρητικής Πολιτείας, της οποίας ήταν και πρώτος ηγέτης. Με άλλα λόγια, την ηρωική αφήγηση της απελευθέρωσης των αλυτρώτων περιοχών που κήρυττε στους Ελληνες, ο Βενιζέλος την είχε ήδη εφαρμόσει, επιτυχημένα.

Πώς όμως εφαρμόζεται η θεωρία του Γκάρντνερ σήμερα στην Ελλάδα; Σύμφωνα με τις δύο πρώτες αρχές, θα πρέπει να διαλέξουμε ηγέτη που προωθεί την αφήγηση που έχουμε ανάγκη, αντίθετη στην καταστροφική αντι-αφήγηση των «χρεοκοπίστας». Δηλαδή, μια αφήγηση που να λέει ότι η Ελλάδα πρέπει να μείνει στην Ευρώπη, ότι αυτό έχει το τίμημά του, κι ότι είναι ανάγκη παράλληλα να μειώσουμε και να εξυγιάνουμε το κράτος και να φτιάξουμε θεσμούς που να απελευθερώσουν τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου. Δεν θα βρείτε πολιτικό του μεσαίου χώρου να διαφωνεί με αυτά - σήμερα τουλάχιστον. Ομως η τρίτη αρχή του Γκάρντνερ βγάζει από το παιχνίδι όσους κηρύττουν την εξυγίανση του Δημοσίου, ενώ επί δεκαετίες συνέβαλλαν με κάθε τρόπο στη διόγκωσή του, ή ευαγγελίζονται τώρα την ανάπτυξη που έπνιγαν τόσα χρόνια με τα χέρια τους, ως υπηρέτες του πελατειακού κομματικού κράτους και των συντεχνιακών εταίρων του.

Δεν μένει λοιπόν κανένας πολιτικός ηγέτης που να περνάει το τεστ του Γκάρντνερ; Κατά την κρίση μου μόνο ένας: ο Στέφανος Μάνος. Γιατί είναι ο μόνος που όταν είχε εξουσία δεν συμβίβασε τις αρχές του, δεν είπε-ξείπε, δεν μετακινήθηκε από την ίδια πάντα, φιλελεύθερη και κοινωνικά ευαίσθητη ιδεολογία του, που την υπηρέτησε με συνέπεια ως υπουργός, Δημόσιων Εργων και Εθνικής Οικονομίας. Για την προάσπιση των ιδεών του πολεμήθηκε από τους εκφραστές μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων σε όλα τα κόμματα, και τους υποστηρικτές τους στα ΜΜΕ. Για τη συνέπειά του σε αυτές εκδιώχθηκε από τη Νέα Δημοκρατία και δεν μπόρεσε να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ (με κάποια έννοια βέβαια, ίσως ο Μάνος δεν είχε θέση στην ελληνική πολιτική των περασμένων δεκαετιών. Ηταν φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Σήμερα όμως, που ξέρουμε πού μας κατήντησαν οι τεχνητοί παράδεισοι του υπερδανεισμού;). Παρόμοια αντέχουν στα κριτήρια του Γκάρντνερ και τα στελέχη του πολιτικού σχήματος του οποίου ηγείται ο Μάνος. Οι υποψήφιοι είναι άξιοι άνθρωποι της αγοράς, της διανόησης, της ζωής, πανεπιστημιακοί, εκπαιδευτικοί, ακτιβιστές, υπάλληλοι, επιχειρηματίες, δικηγόροι, γιατροί. Ούτε ένας παλιός πολιτικός. Οταν σκέφτομαι ότι με ένα τοσοδούλι τρία τοις εκατό, οκτώ από αυτούς θα μπουν στη Βουλή, ενθουσιάζομαι. Μα θα είναι υπέροχο να έχουμε τέτοιους βουλευτές! Από την άλλη, όσο σκέφτομαι πόσο αλλιώτικος είναι ο Μάνος κι η παρέα του από τους τύπους που συνήθως ψηφίζουμε, και το τρία τοις εκατό μού φαίνεται τεράστιο και παθαίνω κατάθλιψη.

Α, στο καλό! Ετσι κι αλλιώς, δεν θα λύσει η ψήφος μου το πρόβλημα της Ελλάδας. Επιλέγοντας κάτι που το πιστεύω, δεν κινδυνεύω τουλάχιστον να γίνω μονόχειρας.

Ο Στέφανος Μάνος στη ΝΕΤ

«Είναι ανήθικο να διαλύουμε τους πολύ φτωχούς ανθρώπους για να συντηρούμε ανέπαφο το "θηρίο" (σσ. το Δημόσιο). Πιστεύω στην περικοπή του περιττού. Και περιττό σημαίνει ότι μπορεί να χρειαστεί να απομακρυνθούν μέχρι και 400.000 δημόσιοι υπάλληλοι», δήλωσε ο πρόεδρος της ΔΡΑΣΗΣ Στέφανος Μάνος στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ, το βράδυ της Παρασκευής.

«Η ευθύνη στους ώμους του λαού»

Η ευθύνη είναι ολόκληρη στους ώμους του ελληνικού λαού, υπογράμμισε ο πρόεδρος της ΔΡΑΣΗΣ σχετικά με τις επικείμενες εκλογές.

Για όσους χάνουν τη δουλειά τους [σσ. αποχωρώντας από το Δημόσιο], ο κ. Μάνος προτείνει να λαμβάνουν επί τρία χρόνια το 70% των τακτικών αποδοχών τους.

Όσον αφορά το μνημόνιο, ο κ. Μάνος σημείωσε πως «η δική μας στάση είναι ότι περιλαμβάνει σειρά διαρθρωτικών αλλαγών, με τις οποίες είμαστε απολύτως σύμφωνοι».

Ωστόσο, υπάρχουν ρυθμίσεις στις οποίες είμαστε έντονα αντίθετοι, για παράδειγμα ότι όλα θα λυθούν με αυξήσεις φόρων, επισήμανε, προσθέτοντας ότι «τα τελευταία δύο χρόνια φωνάζω ότι πρέπει να βάλουμε το θηριώδες κράτος σε δίαιτα, κάτι που δεν προβλέπει το μνημόνιο».

Ο κ. Μάνος μίλησε και για την πρόταση του κόμματος για εθνική κατώτερη σύνταξη 700 ευρώ στα 67 χρόνια, χωρίς να έχουν πληρωθεί εισφορές.

(Κάντε "κλικ" στην εικόνα, για να μεταφερθείτε στο σχετικό βίντεο της ΝΕΤ)

Τηλεοπτικό σποτ Δράσης & Φιλελεύθερης Συμμαχίας

Συνέντευξη στο "εμπρός" Ναυπάκτου

Ο Γιώργος Κοτρώνης είναι γνωστός - και αγαπητός - στους περισσότερους Ναυπάκτιους... Πολυπράγμων, δραστήριος και φιλόδοξος, είναι εξαιρετικό "δείγμα" της γενιάς του, μιας γενιάς που έχει κατάφωρα αδικηθεί από τις επιλογές, της αμέσως προηγούμενης γενιάς, αυτής των σημερινών 50άρηδων!

Ανήσυχος και ασυμβίβαστος, έχει να καταγγείλει πολλά. Τη στείρα κριτική, την απάθεια, την κουτοπονηριά, τα στερεότυπα των "παραδοσιακών" κομμάτων εξουσίας, τη θεσιθηρία του δημοσίου.

Στις απόψεις του, βρήκε "συνοδοιπόρους" στο Κόμμα του Στέφανου Μάνου, τη ΔΡΑΣΗ, με το οποίο θα ειναι υποψήφιος στις προσεχείς εκλογές. Ωστόσο, οι απόψεις του αυτές, είναι ταυτόχρονα ένα υπόδειγμα του πως πρέπει να σκέφτεται σήμερα ένας νέος άνθρωπος, πως πρέπει να λειτουργεί ένα παραγωγικό μέλος της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, η οποία απαιτείται, επιβάλλεται να αλλάζει...

Μιλώντας το "ε", το πάθος ξεχείλιζε στα λόγια του. Μας λέει:

Όσο περνάει ο καιρός και η κρίση βαθαίνει, βλέπουμε μία γενικότερη απαξίωση της πολιτικής από την κοινωνία. Εσάς τί σας κινητοποίησε να ασχοληθείτε με την πολιτική;

 Όλοι, εδώ και χρόνια, απέχοντας από τα κοινά δεν μπορέσαμε να αποτρέψουμε όλα αυτά που τώρα βρίσκονται στο κατώφλι μας. Εγώ θέλω να ξεπεράσω την κριτική που όλοι κάνουμε για αυτά που έγιναν από τους πολιτικούς. Σίγουρα φταίνε και σίγουρα πρέπει να πληρώσουν, αλλά σίγουρα ότι έγινε, έγινε ενώ εμείς είτε τους ωθούσαμε σε αυτό (βλέπε απαίτηση για διορισμούς, κτλ) είτε γιατί δεν ήμασταν εκεί για να τους αποτρέψουμε. Ξέρετε, είναι πιο εύκολος ο δρόμος της κριτικής από αυτόν της αυτοκριτικής. Μετά την αυτοκριτική έρχεται η αντίδραση και η δράση. Εγώ λοιπόν είμαι στο σημείο μετά την κριτική και την αυτοκριτική, είμαι στο σημείο που αναλαμβάνω τις ευθύνες μου.  

Επιλέξατε να κατεβείτε στις εκλογές ως υποψήφιος της «Δράσης». Γιατί επιλέξατε τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, ειδικά στην περιοχή μας που η σημαντικότερη παρουσία παρατηρείται από τα «παραδοσιακά» κόμματα;

Η Δράση είναι το κόμμα που εκφράζει την κοινή λογική. Ο τρόπος σκέψης μου δεν αντέχει πολύπλοκες προσεγγίσεις και θεωρίες και πιστεύω ότι όλοι πλέον έχουμε την ίδια τάση να θέλουμε τα προβλήματα να λύνονται άμεσα και χωρίς να εξυπηρετούνται άλλα συμφέροντα. Η εποχή μας δεν δικαιολογεί δεξιές ή αριστερές προσεγγίσεις. Εξάλλου τα «παραδοσιακά» κόμματα όπως τα λέτε , χρησιμοποίησαν αυτές τις πινακίδες για να κρυφτούν και στην ουσία να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Η κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, ο διορισμός των ημετέρων κτλ, ήταν αυτό που χαρακτήρισε αυτά τα κόμματα είτε προέρχονταν από δεξιά είτε από αριστερά.    

Οι πολιτικές θέσεις της «Δράσης» θεωρούνται σε γενικές γραμμές φιλελεύθερες. Πιστεύετε ότι ο φιλελευθερισμός, όχι μόνον ως κοινωνικό, αλλά κυρίως ως οικονομικό σύστημα, έχει να προσφέρει πρακτικές λύσεις για την κρίση;

Καταρχάς, υπάρχει μία μεγάλη ιδεολογική παρεξήγηση στην Ελλάδα, όσον αφορά την πραγματική υπόσταση του φιλελευθερισμού. Ο φιλελευθερισμός εκφράζεται κοινωνικά από τις αρχές του ευρωπαϊκού διαφωτισμού. Δηλαδή την ισότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις διακριτές εξουσίες (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική), την ελευθερία έκφρασης και το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Στην ουσία, ο φιλελευθερισμός αποτέλεσε το πρώτο βήμα για την απελευθέρωση του ατόμου στην κοινωνία, πάνω στο οποίο βασίστηκαν αργότερα τα κινήματα που μιλούσαν για κοινωνική δικαιοσύνη. Σε αντίθεση με τον «νεοφιλελευθερισμό», που συχνά πυκνά χρησιμοποιείται ως γενίκευση για να ισοπεδώσει αυτές τις αξίες, ο φιλελευθερισμός δεν απορρίπτει την αναγκαιότητα του Κράτους στην οικονομία, αλλά το περιορίζει σε ένα καθαρά ελεγκτικό πλαίσιο, όπου η οικονομία αναπτύσσεται ελεύθερα, υπό την εποπτεία όμως της εκάστοτε κοινωνικής σύμβασης. Ως εκ τούτου, θεωρώ αυτονόητο ότι οι φιλελεύθερες αξίες είναι επίκαιρες, δεδομένου ότι ένας μεγάλος παράγοντας για την σημερινή κρίση, υπήρξε η διόγκωση, όχι μόνον του κράτους, αλλά και του αυστηρού ρόλου του στον περιορισμό της ελευθερίας της αγοράς. Το άνοιγμα των επαγγελμάτων, η μείωση της φορολογίας, της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς και γενικότερα η στήριξη της έρευνας και της επιχειρηματικότητας, δεν αποτελούν μόνο φιλελεύθερες πρακτικές, αλλά και ουσιαστικές λύσεις για την καταπολέμηση της κρίσης. 

Η «Δράση» αναφέρεται συχνά στην ανάγκη απόλυσης ενός σημαντικού ποσοστού των εργαζομένων στον Δημόσιο Τομέα. Συμφωνείτε με αυτή την πρόταση, και γιατί;

Θα ξεκινήσω με την κοινή διαπίστωση ότι ήδη έχουν χάσει την δουλειά τους 400.000 άτομα  που εργάζονταν στον ιδιωτικό τομέα. Συνολικά οι άνεργοι έχουν φτάσει το  1 εκατομμύριο. Κανένας από τον μεγάλο αυτόν αριθμό δεν προέρχεται από τον δημόσιο τομέα.  Αναλογιζόμενοι αυτά τα νούμερα και συγκρίνοντάς τα με τις προτάσεις για μείωση κατά 30.000 ή 100.000 ή ακόμα και 150.000, μισθοδοτούμενων από το υπό πτώχευση μέχρι πριν από λίγο κράτος, ίσως δεν θα πρέπει να τρομάζουμε. Πολλοί  θα αντιτείνουν ότι δεν μπορούμε να προσθέσουμε και άλλους ανέργους. Τους προσθέτουμε όμως  όταν βάζοντας επιπλέον φόρους στον ιδιωτικό τομέα δεν τον αφήνουμε να επιζήσει και να αναπτυχθεί. Και είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι όλοι αυτοί οι φόροι υπάρχουν κατά κύριο λόγο για να συντηρείται το υπερβολικά μεγάλο κράτος, που παράλληλα δεν είναι και αποδοτικό. Μετά την παράθεση των παραπάνω δεν ξέρω αν και εσείς ή οι αναγνώστες σας έχουν την ίδια απορία ή αναρωτιόμαστε όλοι μαζί γιατί έχουμε αργήσει να διορθώσουμε αυτό το λάθος.

Με λιγότερο Κράτος, όμως, η κοινωνία δεν είναι σχετικά απροστάτευτη μπροστά σε μεγάλα και οργανωμένα ιδιωτικά συμφέροντα;

Το κράτος δεν είναι ισχυρό όταν σε αυτό υπηρετούν πολλοί υπάλληλοι. Ισχυρό είναι ένα κράτος όταν λειτουργεί με τέτοιον τρόπο ώστε να μην αφήνει περιθώριο ανάπτυξης τέτοιων συμφερόντων. Το κράτος μπορεί να παίξει τον ρόλο του όταν έχει στις τάξεις του  καταρτισμένους υπαλλήλους που γνωρίζοντας τους νόμους τους εφαρμόζουν προς το κοινό καλό. Σε κάθε περίπτωση όλοι εμείς που τολμάμε και ζητάμε το αυτονόητο, δεν ζητάμε να απολυθούν αυτοί που πραγματικά προσφέρουν στη δημόσια διοίκηση αλλά όλοι αυτοί που δεν έχουν πλέον αντικείμενο ή δεν είχαν ποτέ. Στον ΟΣΕ για παράδειγμα, ενώ μειώθηκαν δραστικά τα δρομολόγια και άρα και το εκτελούμενο έργο, δεν μειώθηκε αντίστοιχα το προσωπικό, παρά μόνο μεταφέρθηκε σε άλλες υπηρεσίες του δημοσίου ώστε να περισσεύει σε αυτές. Τί τελικά προστατεύουμε με αυτή την λογική παρά μόνο τους ίδιους τους αμειβόμενους από το δημόσιο ;

Τέλος θα ήθελα να επισημάνω , κόντρα και στην αντίληψη της εποχής, ότι κάποιοι κλάδοι αδικούνται από τις σημερινές τους αμοιβές. Οι εκπαιδευτικοί για παράδειγμα, στους οποίους εναποθέτουμε το μέλλον των παιδιών μας, επιτελούν το έργο τους και με σοβαρές ελλείψεις στα σχολεία και υποαμοιβώμενοι. Όμως και αυτοί πληρώνουν τον παραλογισμό μας να θέλουμε σε κάθε χωριό και δάσκαλο, έστω και αν φοιτούσε σε αυτό  μόνο ένα παιδί, σπαταλώντας πόρους, για την πληρωμή των δασκάλων και την λειτουργία των σχολείων με περισσότερους μαθητές. Σήμερα αυτά τα χρήματα είναι που λείπουν από τους ίδιους εκπαιδευτικούς.         

Θεωρείτε ότι το μνημόνιο ήταν τελικά μονόδρομος για την χώρα μας;

Μνημόνιο έπρεπε να ονομάσουμε αυτά όλα που ως κοινωνία θα συμφωνούσαμε να αλλάξουν ώστε να μπορέσουμε να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί ως οικονομία και πιο αποτελεσματικοί ως κράτος. Δεν είναι λογικό να περιμένουμε τις υποδείξεις του όποιου ξένου συμβούλου για να γίνει πιο γρήγορη η απονομή της δικαιοσύνης, ούτε βέβαια να περιμένουμε τους άλλους και όχι το ελληνικό κράτος να επιβάλει την μείωση του συνολικού περιθωρίου κέρδους των φαρμακείων σε κάτω από 15% και την μείωση περιθωρίων κέρδους των χονδρεμπόρων φαρμάκων σε κάτω του 5%.  Και όλα τα παραπάνω είναι όροι του μνημονίου που ακουμπούν την καθημερινότητα μας και μειώνουν δραστικά το κόστος ζωής.

Μονόδρομος ήταν και είναι η αλλαγή νοοτροπίας που μας ετοίμαζε μέχρι σήμερα, μόνο για την πρόσληψη μας στο δημόσιο , ενώ παράλληλα μας αφαιρούσε κάθε φιλοδοξία για επιτυχία μας στον ιδιωτικό τομέα.

Ας υποθέσουμε ότι τελικά εκλέγεστε Βουλευτής. Ποιες θα ήταν για εσάς οι προτεραιότητες που θα προωθούσατε στο ελληνικό Κοινοβούλιο;

Βασική μου επιδίωξη θα ήταν να απλοποιηθεί η νομοθεσία σχεδόν στο σύνολο της. Η πολυνομία είναι από τους βασικούς λόγους, ηθελημένης ή αθέλητης παρανομίας. Επίσης θα ήθελα να δω έναν μόνο κρατικό φορέα ασφάλισης και την καθιέρωση της κοινής εθνικής σύνταξης για όλους, στα 700 ευρώ. Το παραπάνω ποσό προκύπτει από τις αναλογιστικές μελέτες που έχουν γίνει ώστε να εξασφαλίζεται η επιβίωση του συστήματος. Ο κάθε ένας μετά θα μπορεί να συμπληρώνει την σύνταξη του είτε αποταμιεύοντας είτε πληρώνοντας ιδιωτική ασφάλεια. Το κράτος όμως θα έχει εξασφαλίσει για όλους αξιοπρεπή σύνταξη. 

Είστε κατά κοινή ομολογία, ένας σχετικά πετυχημένος επιχειρηματίας της περιοχής. Τί θα συμβουλεύατε τους νέους συμπολίτες μας που προσπαθούν να δραστηριοποιηθούν επιχειρηματικά, αλλά ακόμα και εν μέσω κρίσης επιλέγουν να βρουν ευκαιρίες σε πιο μεγάλα αστικά κέντρα;

Ευκαιρίες βρίσκει ο καθένας εκεί που θα δοθεί πραγματικά. Η αφοσίωση σε έναν στόχο και η πολλή δουλειά είναι που θα φέρει το αποτέλεσμα. Το ότι εισάγουμε, για παράδειγμα, ως χώρα τις αγκινάρες, ένα από τα εύκολα καλλιεργήσιμα λαχανικά, δεν οφείλεται στην χωροθέτηση της καλλιέργειας, αν και συχνά παίζει ρόλο, όσο στην άρνηση μας ως κοινωνία να εργαστούμε στον αγροτικό τομέα που τις τελευταίες δεκαετίες θεωρήσαμε ως εργασία β’ διαλογής. Πιστεύω ότι το μέλλον βρίσκεται στην επαρχία, που τόσο με τον πρωτογενή τομέα όσο και με τον τουρισμό θα «ζήσει» την Ελλάδα του μέλλοντος.

Δώδεκα συνήθη ψέμματα για την ελληνική χρεοκοπία...

Αναδημοσίευση από www.capital.gr

Τα Μεγαλύτερα Ψέμματα της Ελληνικής Κοινωνίας! (Μέρος Α΄)

Ψέμα Πρώτο

Όπου έχει αναλάβει το ΔΝΤ βύθισε την οικονομία στην ύφεση. 

Το ΔΝΤ από τις 20 χώρες που έχει χρηματοδοτήσει οι 13 αναπτύχθηκαν και οι 2 τώρα βρίσκονται στους G20(Τουρκία, Βραζιλία).

Οι άλλες 7 απλά δεν εφάρμοσαν το σταθεροποιητικό πρόγραμμα (βλέπε Ελλάδα). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι της Αγγλίας το 1979 που μπήκε στο ΔΝΤ και εφαρμόζοντας πολιτικές απελευθέρωσης της αγοράς, γνώρισε την μεγαλύτερη ανάπτυξη της ιστορίας της.

Ψέμα Δεύτερο

Θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Ρωσία. 

Όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ αυτό, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Ρωσία είναι από τα μέλη του ΔΝΤ που έφερε αντίρρηση για το ύψος της βοήθειας προς την Ελλάδα σαν μη συμφέρουσα επένδυση. 

Η περίπτωση της Λευκορωσίας είναι χαρακτηριστική, ενώ βγήκε από τις αγκάλες του ΔΝΤ, στράφηκε σε δανεισμό στη Ρωσία, η οποία της δάνεισε λιγότερα με μεγαλύτερο επιτόκιο και με επαχθέστερους όρους όπως το ξεπούλημα όλων των υποδομών  τους σ΄ αυτήν. 

Δείγμα των προθέσεων της είναι ότι αρνείται να πουλήσει πετρέλαιο επί πιστώσει στα ελληνικά Διυλιστήρια, δηλ. σε κερδοφόρες και φερέγγυες επιχειρήσεις. Και για να δείξουμε το ανεδαφικό του παραπάνω ισχυρισμού, η Ρωσία θα μπορούσε να αγοράσει ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά, απλά δεν το ΄κανε.

Ψέμα Τρίτο

Θα μπορούσαμε να χρηματοδοτηθούμε από την Κίνα. 

Αυτό είναι το δεύτερο σκέλος της πλάνης ότι αρνηθήκαμε να αναλάβει το χρέος μας η Κίνα και οι προδότες πολιτικοί μας,  μας έριξαν στην μέγγενη του ΔΝΤ. 

Η Κίνα όπως και η Ρωσία, όπως είπαμε θα μπορούσαν να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα από την ελεύθερη αγορά, χωρίς να υπάρχει διακρατική συμφωνία.

Δεν το έκαναν γιατί απλά δεν ρισκάρουν τα λεφτά τους σε μια αναξιόπιστη οικονομία. Πρέπει να γνωρίζουν οι μυθοπλάστες της ελληνικής πραγματικότητας ότι η Κίνα έχει δικό της οίκο αξιολόγησης, ο οποίος υποβαθμίζει συνεχώς την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδος.

Με λίγα λόγια, όχι δεν θέλει να μας δανείσει, αλλά συμβουλεύει και τους άλλους να μην το κάνουν. Είναι πράγματι αφελείς αυτοί που πιστεύουν, πως η Κίνα θα αναλάμβανε το χρέος μας για να περνούν οι Έλληνες καλά, όταν από τα αποθεματικά της δεν τροφοδοτεί ανάγκες του δικού της λαού;

Ψέμα Τέταρτο

Οι δανειστές μας είναι στυγνοί τοκογλύφοι. 

Αυτοί που δανείζουν, μας δανείζουν για να κερδίσουν, αυτό είναι ξεκάθαρο.

Το ύψος του επιτοκίου είναι ανάλογο του ρίσκου που παίρνουν. Ας δούμε λοιπόν τι αναλογία επιτοκίου -ρίσκου υπάρχει. Το επιτόκιο -ρίσκο που θα έβαζαν οι αγορές για να δανείσουν τη χώρα μας (spreads) κυμαίνονταν πάνω από 20%. Δηλ. απαγορευτικό. Το επιτόκιο δανεισμού που έλαβε η Ελλάδα από τον μηχανισμό στήριξης για το πρώτο μνημόνιο ήταν 4-5% και για το δεύτερο μνημόνιο 3,6%, όταν τα επιτόκια στην ελεύθερη αγορά έφταναν το 30%. Ποιος λοιπόν είναι ο στυγνός τοκογλύφος, όταν τα επιτόκια της Ιταλίας και της Ισπανίας κυμαίνονται στο 6-7%;

Ψέμα Πέμπτο

Η Γερμανία δανείζει την Ελλάδα με σκοπό να ελέγξει την οικονομία της και να αγοράσει τα πάντα έναντι πινακίου φακής. 

Στον ισχυρισμό αυτόν θα αντιτάξω το ερώτημα , γιατί η Γερμανία δεν άφησε την Ελλάδα να χρεοκοπήσει και να αγοράσει τα πάντα φτηνότερα και χωρίς ρίσκο; Γιατί τα δεκάδες δις που εκταμιεύονται από τους κρατικούς προϋπολογισμούς των εταίρων μας και δη της Γερμανίας δεν επενδύονται σε ασφαλέστερα σημεία του πλανήτη(Βαλκάνια, Μεσόγειο) και επενδύονται στην Ελλάδα; 

Στον μηχανισμό στήριξης συμμετέχουν όλες οι χώρες της ευρωζώνης. Γιατί αυτή η πολεμική μόνο για τους Γερμανούς και όχι για τους Ολλανδούς, Νορβηγούς, Φιλανδούς, Κύπριους κλπ; Προφανώς όλα εντάσσονται στα συμφέροντα κάθε χώρας και της ευρωζώνης γενικότερα. Κανένας δεν χαρίζει και κανένας δεν θέλει να χάσει. Αλλά η προσπάθεια διάσωσης της χώρας μας ευνοεί πρωτίστως εμάς και κατ΄ επεκτασιν τους εταίρους μας.

Ψέμα Έκτο

Η Γερμανία δανείζει την Ελλάδα για να στηρίξει τις εξαγωγές της. 

Είναι τουλάχιστον αστείο να πιστεύει κάποιος ότι μια αγορά 10εκ κατοίκων μπορεί να στηρίξει την ανάπτυξη μιας χώρας 80εκ. Στο γενικό σύνολο των εξαγωγών της Γερμανίας, η Ελλάδα κατέχει το 0,7%. Δηλ περίπου 6δισ. το χρόνο όταν το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών είναι 34 δισ.

Αντίστοιχα η Πορτογαλία εισάγει περίπου 8δις από την Γερμανία και δεν αναλώνεται σε τέτοιες ανόητες κατηγορίες, όπως και η Ιρλανδία που εξάγει, αντί να εισάγει, στη Γερμανία 11δις το χρόνο δεν σκέφτηκε κανείς να πει ότι η Γερμανία δεν πρέπει να δανείσει την Ιρλανδία; 

Άρα τα προβλήματα κάθε χώρας δεν έχουν να κάνουν με τις εξαγωγές της Γερμανίας στις χώρες αυτές, αλλού είναι τα προβλήματα.

Ψέμα Έβδομο

Η Γερμανία μας δανείζει για να αγοράζουμε εξοπλιστικά προγράμματα από αυτήν. Μετέωρος ο ισχυρισμός και ανατρέψιμος μέσω των αριθμών. Η Ελλάδα δαπανά κάθε χρόνο περίπου 2δις ευρώ για εξοπλισμούς από τους οποίους μόνο το 20% αφορά την Γερμανία δηλ. 400εκ ευρώ το χρόνο. Το ερώτημα είναι, ασχέτως αν  χρειάζονται η όχι, ότι δημιουργούνται φαντάσματα και πλασματικοί εχθροί όταν οι εκροές χρημάτων από την Γερμανία στην

Ελλάδα είναι πολλαπλάσια των εκροών. Θα καταγράψω ένα νούμερο από μελέτη της EUROBANK ότι τα χρήματα που έχουν δοθεί στην Ελλάδα μόνο μέσω επιδοτήσεων τα τελευταία 30 χρόνια είναι 203 δις, τα περισσότερα από τα οποία είναι από τις καταβολές των φορολογούμενων γερμανών πολιτών. 

Οι επιδοτήσεις δεν δόθηκαν στην Ελλάδα από συμπάθεια αλλά από μια διευρυμένη αντίληψη του συμφέροντος των χωρών αυτών στο πλαίσιο της ΕΕ. Το πώς αξιοποιήθηκαν οι πόροι αυτοί από την Ελλάδα είναι ζήτημα μιας άλλης συζήτησης.

Ψέμα Όγδοο

Το μνημόνιο κατέστρεψε τη χώρα. 

Η χώρα ήταν κατεστραμμένη πριν το μνημόνιο. Το μνημόνιο ήταν μια διακρατική συμφωνία με όρους δανεισμού. Σε γενικές γραμμές προσανατολιζόταν στη μείωση των δημοσίων δαπανών, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην πάταξη της φοροδιαφυγής και στην επιτάχυνση διαρθρωτικών αλλαγών τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. (μείωση δημοσίων υπαλλήλων, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, κλπ) Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ που διαχειρίσθηκε το μνημόνιο δεν μείωσε δραστικά τις δημόσιες δαπάνες και τις σπατάλες του κράτους, δεν έκανε ούτε μια ιδιωτικοποίηση, δεν κατάφερε να πατάξει την φοροδιαφυγή, δεν μείωσε τους δημοσίους υπαλλήλους , δεν έκλεισε άχρηστους δημόσιους οργανισμούς , δεν άνοιξε τα κλειστά επαγγέλματα, και αντ αυτού μείωσε μισθούς και συντάξεις οριζόντια και έβαλε φόρους σε ότι κινείται ή δεν κινείται. Αποτέλεσμα αυτού η ύφεση να παγιωθεί και να χρειαστεί δεύτερο μνημόνιο πιο σκληρό. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι επί δυο

χρόνια αυτοί που διαμαρτύρονταν να μην εφαρμοστεί το μνημόνιο το κατάφεραν στο ακέραιο. Τώρα διαδηλώνουν ότι η εφαρμογή του έφταιγε που καταρρέει η χώρα. Είναι σε σύγχυση ή την επιδίωκαν;

Ψέμα Ένατο

Τα λεφτά τα έφαγαν οι πολιτικοί μαζί με τα κρατικοδίαιτα λαμογια. 

Σωστό! Αλλά. Από τα 100 ευρω που δαπανά το ελληνικό κράτος το 70% πηγαίνει σε μισθούς και συντάξεις, το 20% σε τοκοχρεολύσια και ένα 10% σε δραστηριότητες δημοσίων επενδύσεων.

Σ΄αυτό το 10% κρύβεται η διαπλοκή και το πάρτι με τις μίζες ημετέρων. Αν όμως το αναλύσεις λογιστικά στο σύνολο των δαπανών η διαφθορά δεν ξεπερνά το 1,5% και σε καμιά περίπτωση δεν αντιστοιχεί στο δημόσιο χρέος των 360δις. 

Το πρόβλημα είναι ξεκάθαρο ότι δαπανούσαμε κάθε χρόνο 30δις παραπάνω από αυτό που παράγαμε. Κάθε ευρώ που έμπαινε στη χώρα έβγαινε με την αγορά εισαγόμενων προϊόντων. Αν μας χάριζε κάποιος ολόκληρο το χρέος σε 10 χρόνια θα βρισκόμασταν στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα.

Ψέμα Δέκατο

Χρεωκοπία  αντί  μνημόνιο 2.  Το μνημόνιο 2 φέρνει ύφεση και εξασφαλίζει μόνο τους δανειστές μας. 

Ο.Κ. Η χρεωκοπία και αυτή εξ ορισμού θα φέρει ύφεση. Άρα τι διαλέγουμε; Με το μνημόνιο 2 η χώρα μπαίνει σε μακροχρόνια ύφεση μένοντας όμως στην Ευρώπη, στο ευρώ και με πληθωρισμό 2,5%. Αν όμως χρεοκοπήσει η

χώρα βγαίνει από το ευρώ χωρίς ρευστότητα, με αλλαγή νομίσματος και με πληθωρισμό άνω του 20%. Και ρωτώ, σε ποια από τις δυο περιπτώσεις υπάρχουν προοπτικές ανάπτυξης; Το να κατηγορούμε κάτι δεν σημαίνει ότι η άλλη επιλογή είναι καλύτερη.

Ψέμα Ενδέκατο

Να πάμε στην δραχμή και να αναπτυχθούμε μόνοι μας. 

Η προοπτική της δραχμής δεν μας κάνει ανεξάρτητους από τους πιστωτές μας αλλά εξαρτημένους για πολλά χρόνια από την φτώχια. Φαντάζει εφιαλτικό οι καταθέσεις όλων μας να μετατραπούν σε δραχμές που με την ιλιγγιώδη αύξηση του πληθωρισμού θα εκμηδενισθούν, το δημόσιο χρέος θα πολλαπλασιασθεί, τα στεγαστικά δάνεια θα είναι αδύνατον να αποπληρωθούν, η ακρίβεια και η ανεργία, και οι ελλείψεις σε βασικά προϊόντα επιβίωσης, θα πυροδοτήσουν τεράστια κοινωνικά προβλήματα(εγκληματικότητα, πορνεία, παραοικονομία κ.α) για το λόγο αυτό η μόνη λύση είναι η ασπίδα του ευρω, να μας δώσει την δυνατότητα να έχουμε την απαιτούμενη οικονομική σύγκλιση με τις εύρωστες χώρες της ευρωζωνης

Ψέμα Δωδέκατο

Το χρέος είναι απεχθές, και να μην το πληρώσουμε. 

Απεχθές λέγεται το χρέος που δημιουργείται από απολυταρχικά καθεστώτα, όταν ο εκάστοτε δικτάτορας λαμβάνει δάνειο για δικό του πρόσοδο και δεν φθάνει ποτέ στον λαό. Στην περίπτωση μας όμως είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα, τα δάνεια χορηγήθηκαν για επιδοματική πολιτική, διορισμούς, συντάξεις και κατασπαταλήθηκαν σε διάφορες ορατές δαπάνες του κράτους. Άρα η άποψη του δεν πληρώνω χαρακτηρίζεται από λαϊκίστικη έως δολίως παραπληροφόρηση των πολιτών.